Van Aert en Laporte maken er Jumbo-feestje van, elleboogbreuk Van der Sande
HARELBEKE – Wanneer Wout Van Aert in een Vlaamse klassieker aan de start verschijnt dan is de enige vraag: op welke manier zal hij winnen?. In de E3 Saxo Bank Classic in Harelbeke maakten hij en zijn Franse ploegmaat Christian Laporte er een koppeltijdrit van. Op de Paterberg, met nog 42 kilometer voor de boeg, ging het tweetal aan de haal. Een Belg en een Fransman in dienst van een Nederlands topteam. Herinner je de eerste rit van Parijs-Nice. Toen kroop Van Aert in de rol van helper om Laporte de etappezege te bezorgen. Vandaag kreeg de Fransman de gelegenheid om iets terug te doen. ‘Sant in eigen land’ is het devies bij Jumbo Visma.
Minder afwezigen aan de start dan tijdens de vorige topconfrontaties. Alleen Mikkel Honoré en Pascal Ackermann – nog niet hersteld van zijn val in Brugge – De Panne – ontbraken. Drama na amper twee kilometer koers voor Tosh Van der Sande. Kijk er het verslag van de woensdagklassieker even op na en merk hoe de Wijnegemnaar zich boos maakte over het parcours van de koers. ‘Een World Tour-wedstrijd onwaardig’, luidde het. Maar Van der Sande haalde heelhuids de meet. Nu, op de hemelsbrede Expresweg N382 in Waregem, kwam hij ten val met zware gevolgen. Pijn aan de pols maar – vooral – een elleboogbreuk.
De eerste helling van de dag was de Katteberg, na 28 kilometer. Daar kwam een kopgroep tot stand met Jenthe Biermans uit Geel. Later in de koers: een ander Antwerpenaar met pech. Victor Campenaerts had af te rekenen met mechanische problemen. Het duurde een hele tijd vooraleer hij kon gedepanneerd worden. Toen bleek dat alle spaken uit zijn voorwiel verdwenen waren.
En waar blijft Van Aert, hoor ik u denken. Die wachtte tot op de Taaienberg, op 80 kilometer voor de streep, om zich in de kijker te fietsen. Het laat zich raden wat dan de gevolgen zijn. De Belgische kampioen sleurde aan het peloton en er ontstond een kopgroep van zeven renners. Nadien waren het er veertien en nog wat later acht, waarbij drie ploegmaats: Van Aert, Benoot en Laporte. Daar kwam nog een achttal bij. ‘Iets teveel volk’, dachten Van Aert en Laporte op de Paterberg en ze besloten om er een koppeltijdrit à la Trofeo Baracchi van te maken. Het werd een demonstratie van 42 kilometer met onderweg nog de Oude Kwaremont, de Karnemelkbeekstraat en de Tiegemberg en vervolgens de triomftocht van acht kilometer op grondgebied Harelbeke.
Voor de zoveelste maal mocht Van Aert glunderen. ‘De koers heeft geen geheimen. Hier heb ik geen woorden voor. We hadden als team altijd het overwicht in de wedstrijd en we hebben het fantastisch afgerond. Het was vechten voor een comfortabele voorsprong. Ik wist dat als we na de Karnemelkbeekstraat met zijn tweeën vooraan zouden zitten, dat ze dan daarachter zouden beginnen te twijfelen en de samenwerking kon stokken.’
‘Jullie denken dat dit een makkelijke opdracht was maar dat lijkt maar zo. Het wordt nooit makkelijker, het gaat steeds maar sneller. Je moet telkens presteren op het hoogste niveau. Natuurlijk is de manier waarop we wonnen wel speciaal. In het verleden zat ik al vaker in een situatie dat ik voorin reed, maar toen was ik altijd alleen. Dit was anders. Het gebeurt niet vaak dat een team bijna de helft van de kopgroep uitmaakt. Daardoor konden we een beetje een spelletje spelen met de anderen door vaak aan te vallen. Uiteindelijk zat ik in een situatie waarbij ik zonder stress naar de finish kon rijden. We reden in een zetel. Daar hebben de ploegmaats prima voor gezorgd.’
‘VOETEN OP DE GROND HOUDEN’
‘We mogen nu niet gaan denken dat we onklopbaar zijn. We moeten ons focussen op elke wedstrijd. Het slechtste wat we nu kunnen doen is denken dat alles vanzelf zal gaan. Nog geen week geleden, in Sanremo, konden we zien dat er nog een heleboel sterke renners in het peloton rijden. Op sommige dagen verkeert iedereen in topvorm, lukt alles en heb je een resultaat als dit, een andere keer lukt het niet en is het aan iemand anders. Het is dus zaak om de voeten op de grond te houden.’
‘Christophe gunde mij de overwinning. Iedereen weet nog wel dat het enkele weken geleden in Parijs-Nice het omgekeerde was. Ik moet hem hiervoor dankbaar zijn. We verstaan elkaar wonderwel niettegenstaande we nog maar net ploegmaats zijn. Hij wist dat dit voor mij een belangrijke overwinning was, gezien de zwaartekracht van de wedstrijd . Dit was de mooiste manier om de koers te beëindigen.’
‘Er komen nog heel wat zware opdrachten aan. Ik ben er zeker van dat we nog vaak in moeilijke situaties zullen geraken en zullen moeten optornen tegen moeilijke tegenstanders. Ik ben ervan overtuigd dat er nog gelegenheden komen waarin we Christophe of Mike (Teunissen) of Tiesj (Benoot) of iemand anders van onze ploeg aan de zege kunnen helpen.’
‘Christophe had het lastig op de Kwaremont. Ik keek achterom en zag dat hij even moest afhaken. Ik heb op hem gewacht. Het zou niet de juiste tactiek geweest zijn om er alleen vandoor te gaan. Misschien was ik net een beetje beter gerecupereerd dan hij na die aanval op de Paterberg. Het is moeilijk om conclusies te trekken na deze race. Je kan natuurlijk niet zien wat er in de achtergrond gebeurt dus ik heb geen idee wie het goed of wie het slecht deed of er wie er in de problemen kwam. Maar je kon toch zien op de Taaienberg dat er wel meerdere renners de goede vorm te pakken hebben en dus klaar zijn voor wat eraan komt.’
‘Deze actie kan je alleen maar opzetten wanneer je er met zijn allen in gelooft. We wilden voorin zitten op de Taaienberg. We zagen hoe Quick Step het vorig jaar aanpakte. Soms is het beter om iets goeds te kopiëren dan om zelf iets uit te denken. Dat is enkel maar mogelijk wanneer iedereen erin gelooft en zich voor 100 procent geeft. Dat was de juiste tactiek. We waren altijd met meer renners aanwezig in de kopgroep dan de anderen.’
‘Eenzelfde nummertje opzetten, zover van de aankomst in de Ronde van Vlaanderen, zal moeilijk zijn. Daar is het nog meer zaak om energie te sparen. We gaan uiteraard nog bespreken hoe we het daar gaan aanpakken maar met deze ploegmaats naast mij ben ik er wel gerust in.’
‘De E3 is altijd een finale van 100 kilometer. Dat eist zijn tol. De koers is ‘maar’ 204 kilometer lang maar daardoor lijkt het wel een wedstrijd van 250 kilometer. Toen ik de Omloop Het Nieuwsblad op mijn naam schreef wees men erop dat nog niemand én de openingsklassieker én de Ronde had gewonnen. Er zijn wel wat meer renners die zegevierden in Harelbeke en in Vlaanderens mooiste dus ik zal maar in dat statistiekje geloven zeker?’
Edwin MARIËN
