Remco Evenepoel maakt er een tijdrit van, Wout Van Aert nog net op het podium
LUIK – Remco Evenepoel heeft vanmiddag zijn mooiste overwinning uit zijn carrière behaald. Evenepoel won al de topklassieker in San Sebastian maar Luik-Bastenaken-Luik is nog andere koek. Al eerder zei hij dat La Doyenne en de Ronde van Lombardije de twee wedstrijden waren die hem het best lagen. Dat bewees hij vandaag in een klassieker waar zowel vertrek als aankomst voor de gelegenheid op de Quai des Ardennes lagen. Evenepoel glipte weg uit het peloton op 30 kilometer van de streep en begon dan aan een indrukwekkende tijdrit. De achtervolgers naderden tot op zestien seconden op de slotklim, de Roche-aux-Faucons – op dertien kilometer voor de streep – maar toen viel het stil. De Luikse topklassieker kreeg uiteindelijk een Belgisch podium. Quinten Hermans werd tweede en Wout Van Aert – die eerder gevangen zat in het peloton – derde. Drie Belgen op het podium in Luik: dat was van 1976 geleden toen Joseph Bruyère won voor Freddy Maertens en Frans Verbeeck.
Door werken in de buurt van de Place Saint-Lambert was de startplaats dit jaar iets minder iconisch. Ze werd voor de gelegenheid verlegd naar de Quai des Ardennes. ASO hanteert een heel andere politiek dan Flanders Classics, dat de vrouwenkoers altijd na die van de mannen programmeert. De Fransen doen het niet zo waardoor de fietsende meiden op een zeer onchristelijk uur al aan de slag moesten. De 40-jarige Annemiek van Vlieten reed weg op La Roche om voor de tweede maal te winnen in Luik. Zo zou het er ook bij de mannen aan toe gaan dacht iedereen maar dat bleek niet het geval te zijn. Verschenen niet aan de start: Pojacar –die bij zijn vriendin bleef na het overlijden van haar moeder – en Benoot, die vanochtend ziek afbelde, net als Jai Hindley en Kamiel Bonneu. .
De wedstrijd was amper op gang geschoten of Michael Matthews – die duidelijk tegen zijn zin naar Luik was afgereisd – gaf er al de brui aan. Elf renners reden urenlang voor het peloton uit. In de kopgroep vier landgenoten: Harm Vanhoucke, Baptiste Planckaert, Kenny Molly en Sylvain Moniquet. In het peloton liet Wout Van Aert zich meedrijven met de anderen. Er was een tijd dat de kopgroep bij de eerste beklimming van de dag, traditiegetrouw de Côte de la Roche-en-Ardenne, na 76 kilometer – op 24 kilometer van het keerpunt in Bastenaken – meer dan een kwartier voorop reed maar de laatste jaren is dat niet langer het geval. De achterstand wordt sindsdien ‘onder controle’ gehouden. Het elftal kreeg nooit meer dan zes minuten boni. Op helling nummer twee, de Côte de Mont-le-Soie – op 89 kilometer voor het einde – was de voorsprong geslonken naar 3’30”.
Het was duidelijk dat niet alle renners voorin voldoende adem hadden om het tot in de finale vol te houden. Op de Haute-Levée, twintig kilometer verder, waren ze voorin achtergebleven met zes. Moniquet en Vanhoucke hoorden er nog bij. Op 60 kilometer voor het einde sloeg het noodlot toe voor niet minder dan 40 renners. In Ruy, een deelgemeente van Stoumont, kwamen onder meer Planckaert – die eerder dus voorin reed – Uran en Van Emden ten val, net als Pidcock, Mollema en Alaphilippe. De wereldkampioen had Luik-Bastenaken-Luik nodig om zijn voorseizoen te reden maar belandde met zijn rug zwaar tegen een boom. Zijn echtgenote, Marion Rousse, die zoals steeds commentaar gaf voor de Franse televisie, verliet meteen haar commentaarpositie om zich te vergewissen van zijn gezondheidstoestand. Het resultaat van de kettingbotsing: hoofdblessure en blessures aan het sleutelbeen voor Jérémy Cabot (overgebracht naar het ziekenhuis van Verviers), twee gebroken ribben, een gebroken schouderblad en een klaplong voor Julian Alaphilippe (de ploeg zelf communiceerde over een kaakbreuk, overgebracht naar het ziekenhuis van Verviers), blessure aan de onderkaak voor Ian Van Wilder (overgebracht naar het ziekenhuis van Verviers), blessure aan het bekken voor Elie Gesbert (overgebracht naar het ziekenhuis van Malmédy), blessure aan de linkerschouder voor Lukasz Owsian (overgebracht naar het ziekenhuis van Malmédy), ambreuk voor Christian Odd Eiking (overgebracht naar het universitair ziekenhuis van Luik) en blessure aan de knieschijf voor Ruben Almeidda Guerreiro (overgebracht naar het universitair ziekenhuis van Luik).
Op 29 kilometer voor het einde begon dan de grote Remco Evenepoel-show. Geïnspireerd door Frank Vandenbroucke, die 23 jaar geleden ongenadig uithaalde op La Redoute, deed hij net hetzelfde. Op de helling, waar 700 keer ‘Phil’ op de weg gekalkt was als eerbetoon aan de afscheidnemende Gilbert – ,die net op zijn geliefkoosde heuvel moest lossen -, begon de man uit het Pajottenland; aan een inhaalbeweging. Gilbert zou overigens als 46ste finishen op 7’35″. Voorin haakte de ene na de andere renner af. Van Aert hield zich schuil in de buik van het peloton dat al onmiddellijk op één minuut werd gereden. Op 22 kilometer voor het einde kwam Evenepoel bij de enige overgebleven leider, de Fransman Amirail. Die kon uiteraard enkel maar aanklampen en werd er op La Redoute definitief afgereden. Ook de finale van L-B-L was hertekend. De Côte de la Forge – gelegen tussen La Redoute en La Roche – werd dit keer niet beklommen. Evenepoel zag even zijn voorsprong slinken maar reed nadien zonder omkijken naar de zege. Hij werd de jongste winnaar van de oudste Belgische klassieker, na Valère Van Sweevelt in 1968. Van Aert reed een merkwaardige race. Op twaalf kilometer voor het einde diende hij te lossen, maar 4 000 meter later kon hij opnieuw aansluiten. Zelfde verhaal in de spurt, die Van Aert zelf op gang trok. Hij viel aanvankelijk terug maar slaagde er alsnog in om derde te worden.
LEFEVERE TEVREDEN OVER HET VOORSEIZOEN
Quick Step moest scoren in Luik om het voorseizoen niet roemloos af te sluiten en deed dat ook. Manager Patrick Lefevere had niet anders verwacht. ‘Journalisten zouden eens wat meer naar deze grijze jongen moeten luisteren en een beetje minder paniek zaaien. Ik heb nooit getwijfeld, heb dit eerder al meegemaakt tijdens de Tour. Gisteren heb ik tijdens de ploegmeeting gezegd dat we kalm moesten blijven. Dat Evenepoel wint is niet meteen een verrassing voor mij. Hij heeft al een hele tijd de goede vorm te pakken. Hij reed uitstekend in de Ronde van Baskenland al is de wedstrijd van vandaag iets helemaal anders. Bovendien kan je een ééndagskoers niet vergelijken met een Ronde.’
‘Hét moment van de wedstrijd was volgens mij de manier waarop hij dat rondpunt nam: met een indrukwekkende jump. Dat zegde alles. Ik wist dat als hij op de laatste helling nog meer dan vijftien seconden zou tellen, het zou halen. De zege bewijst dat wij de juiste keuze hebben gemaakt toen we Evenepoel inlijfden. Hij krijgt de nodige kritiek en doet weleens dingen waarvoor hij zich dan nadien wel excuseert. Dat Alaphilippe vandaag uitvalt is natuurlijk ‘shit’. Hij zou onze man worden voor de Ronde van Italië maar dat feestje gaat nu niet door. Maar goed, daar vinden we wel een oplossing voor. De zieken zullen genezen en de geblesseerden zullen zich herstellen. Zo gaat dat nu één keer in het wielrennen. Of ik tevreden ben over het voorseizoen? Je mag twee keer raden.’
Remco Evenepoel zelf was naar eigen zeggen ‘blij en fier’. ‘Het publiek gaf me vleugels. De Ardense wielerliefhebbers zijn de beste die je je kan indenken. Mijn ploeg, mijn familie, mijn fans: ze hebben me allemaal gesteund tijdens de periode waarin ik het wat moeilijk had. Vorig jaar bijvoorbeeld. Toen maakte ik een moeilijke periode door. Dit seizoen verloopt het helemaal anders. Nu had ik het enkel lastig in de Tirreno. Ik moet iedereen bedanken. Vandaag hebben we bewezen dat we nog altijd de échte Wolfpack zijn.’
WOUT VAN AERT: ‘IN DE TOEKOMST ZAL IK MISSCHIEN KEUZES MOETEN MAKEN’
Wout Van Aert keek niet ontevreden terug op zijn race. ‘Ik had zelfs nog tweede kunnen worden. Dit is niet waarvoor ik gekomen ben maar ik ben er tevreden mee. Dit was het hoogste haalbare. Indien ik wat meer had gegokt in de finale had ik misschien een betere sprint kunnen rijden maar ik wilde absoluut meedoen voor een podiumplaats en het kostte veel energie om een paar jongens te gaan halen. Ik ben blij dat ik derde ben want zoveel scheelde het niet met de vierde plaats.’
‘Op La Redoute heb ik me gedeisd gehouden. Ik wachtte tot de laatste helling om ervoor te gaan maar Remco was de beste man in koers. Hij heeft zijn moment goed gekozen en was zo sterk dat hij het kon volhouden tot aan de streep . Het is gevaarlijk om zo vroeg te gaan maar een man met zijn capaciteiten kan dat aan. De voorbije jaren is meer dan eens gebleken dat, wanneer je het te vlug probeert, je terug wordt gehaald. Zeker vandaag, met de wind op kop, was het een straffe prestatie. Ik kon hem niet meer terugpakken. Hij was supersterk maar indien ik supergoed ben en supervoorbereid voor deze koers dan kan ik ze winnen.’
‘Op La Roche-aux-Faucons heb ik niet veel meer nagedacht. Dat was echt hangen en wurgen. Ik moest er zelfs lossen. Zeker na La Redoute had ik een goed gevoel bij de situatie Er zijn genoeg renners uit verschillende ploegen, onder meer Bahrein en Movistar, die geprobeerd hebben om hem te counteren maar ook zij beten in het stof. Ik dacht dat we op de laatste helling nog zouden terug komen maar het was erg straf dat hij voorop bleef. Misschien zal ik later keuzes moeten maken wat mijn programma betreft. Dat zien we dan wel.’
‘Het was een sprint van stervende zwanen. Quinten Hermans kwam me heel sterk voorbij. Ik viel volledig stil met de finish in zicht. Ik had schrik dat ze me nog zouden passeren. Ik mag terugkijken op een mooi voorjaar. Het was wel de bedoeling om een klassieker te winnen. Dat is niet gelukt maar ik kan daarvoor verzachtende omstandigheden inroepen. Ik ben blij met wat ik er heb kunnen uithalen maar geef mezelf zeker geen tien op tien. Ik ga nu afbouwen en dan gaat het richting Ronde van Frankrijk.’
Het voorseizoen zit er meteen op. Tijd voor etappekoersen. Dinsdag begint de Ronde van Romandië, gevolgd door de Vierdaagse van Duinkerke en de Ronde van Italië. De eerstvolgende World Tour-wedstrijd op Belgische bodem is de Benelux Tour die start op 29 augustus.
Edwin MARIËN
Foto Gautier DEMOUVEAUX
