Pieter-Jan Hannes: ‘Fransen hebben al twee dagen ambras over wie dikste nek heeft’
HEIZEL – Het was met een vergrootglas zoeken naar Antwerpse atleten op het succesvolle EK veldlopen in de schaduw van het Atomium. In feite waren er maar twee: Astrid Van Breedam uit Schoten, wiens verhaal je elders op deze website kan lezen en Noah Konteh uit Merksem bij de U23. Maar we nemen er graag ook Pieter-Jan Hannes bij, ook al woont hij nu in Lubbeek. Hij werd immers geboren in Mortsel, groeide op in Merksem en is aangesloten bij Herenthout, nadat hij vorig jaar liep voor Herentals. Maar bovenal: Hannes trad voor de allerlaatste maal aan en eindigde op een knappe 31ste plaats.
‘Ik wist dat ik vrij behouden moest starten maar toen kwamen de kriebels toch. Ik kreeg info door van Pieter Desmet. Die kent het parcours hier door en door en met zijn informatie heeft Lisa Rooms een zesde plaats kunnen behalen. Ik heb naar hem geluisterd en liep de eerste ronde vrij goed voorin. Vervolgens ben ik mijn eigen tempo gaan zoeken. Op een bepaald moment hing ik minstens 50ste.’
‘Op een bepaald moment Guillaume Grimard in beeld. Dan wist ik dat een plaats in de top 30 mogelijk was. Ik wou vooral ook niet de zesde (en laatste) Belg zijn. Dat leek me op dat moment zeer doenbaar en daar ben ik dan ook voor gegaan. Dat is ook gelukt. Voorin hadden we drie topjongens lopen.’
‘Marco (Vanderpoorten), Guillaume en ik kwamen er achteraan. Wij hebben alles gedaan wat we konden maar die andere drie hebben het zo goed gedaan dat we het verhoopte gehaald hebben (Robin Hendrix behaalde brons en België won het ploegenklassement, EM). Dat hebben we echt allemaal te danken aan een goede samenwerking en aan een prima teamsfeer. We hebben zeer goede informatie gekregen.’
‘Onze grote concurrenten, de Fransen, hebben al twee dagen ‘ambras’ over wie de dikste nek heeft en die hebben we vandaag toch even afgestraft. In mijn bocht was het geweldig. Ik heb tinnitus aan de rechterkant. Er was geen Bengaals vuur maar het was oorverdovend. Ik heb er geen ander woord voor. Het was fenomenaal. Ik heb een paar keer teken gedaan en heb de mensen willen bedanken.’
‘Ik was echt gefocust. Er zijn tien Belgische topatleten die thuis zitten nu , mannen de selectie niet gehaald hebben. Ik wou hen alle eer aandoen. Ik heb alles gegeven wat ik had maar de laatste ronde heb ik wat handjes gegeven. De laatste 100 meter heb ik nog even gesprint want er kwam een groepje van vijf man terug en die wou ik toch wel voor zijn. Ik besef op dit moment nog niet goed wat me overkomen is. Dat zal nog een paar dagen duren.’
‘Dit was wel mijn parcours. Twee jaar geleden was ik 45ste en ik wou het echt wel beter doen. Ik hoopte stiekem op top 30. Twee ronden voor het einde hoorde ik iemand roepen ‘daar is de 30ste toen ik passeerde maar die persoon zal net fout geteld hebben. Ik dacht dat ik 29ste was maar uiteindelijk bleek ik 31ste te zijn.’
‘Die plaats is voor mij vandaag niet relevant. Ik moest een medaille voor de ploeg veilig stellen indien het voorin fout zou lopen maar die jongens waren gewoon fantastisch. Zelfs indien er bij hen iets verkeerd had gegaan, hadden we nog brons behaald. We hebben allemaal respect voor elkaar en de sfeer was optimaal. Er is op geen enkel moment ruzie geweest. De ervaren jongens hebben hun kennis gedeeld en hebben op een bepaald moment tegen John (Heymans) gezegd: ‘denk eraan, er zijn een aantal topfavorieten niet en jij bent één van de outsiders. Loop een slimme koers, doe niet dom en dan kan er veel. Hetzelfde telde voor Robin (Hendrix) en die jongens hebben dat fantastisch gedaan.’
‘Ik wens elke atleet ter wereld dit afscheid toe. Ik moet echt iedereen bedanken. Ik ben nu aan het genieten en wees er maar zeker van dat ik dat na vandaag nog ga doen. Ik ga morgen een podcast opnemen ‘de Stropcast Track and Field’ en daarna vertrek ik op skivakantie voor een week. Nadien moet ik terug werken want nu staan de zaken stil. Ik blijf actief in het wereldje, sowieso met de podcast en als Golazo of tv in de toekomst een analist nodig heeft of een presentator: ze hebben allemaal mijn nummer.’
Edwin MARIËN
