Peuterjuf Marleen (Nijlen) stopt ermee: ‘Twee kinderen van prinses Astrid zaten in mijn klas’
NIJLEN – Vandaag nam juf Marleen afscheid van haar peuters na een carrière van 23 jaar in het Nijlense Gemeentelijk Onderwijs. Haar inzet en enthousiasme zijn onovertroffen. Ze mag nu genieten van haar welverdiende pensioen. Marleen De Rooms startte in 2000 in Nijlen en sloot vandaag haar carrière als peuterjuf af in GOEZO! Klokkenlaan.
Marleen: ‘Ik ben afgestudeerd in 1984 in het Heilig Hartcollege in Heverlee omdat ik van Leuven afkomstig ben. In het Sint-Jan Berchmanscollege in Brussel startte de directie met een kleuterschool omdat ze een bio-cultureel project opstartten Nederlandstalig onderwijs – Spanjaardjes. In het eerste jaar hadden zij Spanjaardjes maar zij ervaarden dat die kinderen het Nederlands niet aankonden. Ze deden een aanvraag om een kleuterschool te mogen starten. Ik heb gesolliciteerd en werd aangenomen om aan de Spanjaardjes Nederlands te leren. Daarna is de kleuterschool uitgegroeid tot een volwaardige school. Ik werd juf in de eerste kleuterklas, met peuters erbij, want dat was nog één geheel.’
‘Ik heb mijn liefde gevolgd naar Nijlen. In 1993 ben ik getrouwd. Nijlen-Brussel was een hele belevenis. Ik had al heel vlug een GSM met zo’n lange antenne aan gekocht zodat ik naar mijn man kon bellen om te melden wanneer er problemen waren. ‘Op mijn verjaardag – 13 maart 2000 – ben ik hier kunnen starten omdat ze toen ook uitbreidingen hadden gedaan. Ik kreeg onmiddellijk de peuterklas. Ik heb een jaar in een container gezeten die zijn beste tijd had gehad. De laatste jaren heb ik dit, mooie, lokaal gekregen echt op maat van de peuters zodat ze naar buiten kunnen kijken met ramen op hun hoogte en een privé-tuintje. De week waarin de nieuwelingen starten bleef ik speciaal in de klas zodat ze niet direct naar die grote speelplaats moesten tussen al die kleuters. Na enkele dagen vloeien er geen traantjes meer en kunnen ze van start gaan.’
‘Na 39 jaar stopt het voor mij. Mijn verstand zegt ‘een goede beslissing’, omdat wij in het net zitten van het Stedelijk en Gemeentelijk Onderwijs (OVSG) en volgend jaar moeten we met nieuwe doelstellingen beginnen. Alle lessen moeten dus herwerkt worden. Ik heb dat tien jaar geleden gedaan. Ik heb daar al mijn vakanties aan besteed en ik wil dat niet nog eens een keer doen in het jaar dat ik stop. Mijn hart heeft het er enorm moeilijk mee. Ik heb al veel geweend. De kinderen hebben een moeilijke leeftijd omdat de redzaamheid er nog niet is. Zijn ze uit de pampers, dan komen er weer nieuwe kindjes bij. Maar anderzijds is het een schattige leeftijd. Je kan er echt een moedertje voor zijn, die geborgenheid geven,… Dit jaar heb ik geluk gehad dat er heel veel peuters waren, zodat na de paasvakantie de klas gesplitst werd. Toen had ik er vijftien maar soms waren dat er al eens 26 of 28. Dit jaar had ik ook nog een stagiaire, een ergo-therapeute, dus dat was wel leuk. Wat je vaak merkt is dat kinderen die bij mij hadden gezeten, jaren later zelf papa of mama waren geworden en hun kinderen naar mij brachten. Een mooi anekdote is dat in Brussel de kinderen van prinses Astrid in mijn klas hebben gezeten. De oudste is in het vierde leerjaar gestart, haar tweede kindje in de derde kleuterklas, waar ik soms mee samenwerkte. Joachim is het jaar nadien in mijn klasje gekomen.
‘We fietsen en reizen graag. Daar komt nu tijd voor vrij en misschien ga ik opnieuw wat meer naar de sporthal gaan en meer in de tuin werken. Ik heb heel wat leuke reacties van de ouders gekregen. Hier zijn de ouders nog echt dankbaar voor wat je doet. Enkele woensdagen geleden zijn we met het kleuterteam gaan eten. Ik wist dat we afgelopen woensdag nog een aperitief gingen drinken maar toen ik met mijn kindjes van de turnzaal terugkwam zag ik alle kinderen in de rij staan, ook die van de lagere school, die vervolgens een liedje hebben gezongen, gepersonaliseerd op de melodie van ‘de soep is aangebrand’. Zelfs grote kinderen wilden me absoluut nog een knuffel geven. Op vrijdagavond blijven we altijd even hangen. Op zo’n momenten zal ik nog weleens binnenspringen, niet wekelijks maar toch wel één keer op een trimester.’
Edwin MARIËN
Foto GOEZO
