Lotte Kopecky straalt tijdens Gala en wint drie prijzen. ‘Verrassing’ bij de mannen.
OOSTENDE – In Oostende werden vanavond de prijzen voor de Flandrien en Flandrienne van het jaar uitgereikt. Bij de vrouwen won uiteraard Lotte Kopecky, geboren in Rumst en jarenlang in Schelle en Niel gewoond. Ze werd niet alleen voor de vierde maal op rij Flandrienne van het jaar maar kreeg ook de vonk van het jaar (voor het grootste emo-moment waarvoor mensen naar tv kijken) en de Prijs Patrick Sercu (als renner of renster die in een andere discipline dan het wegwielrennen van zich liet spreken).
Bij de mannen won niet Remco Evenepoel. Voor velen misschien een verrassing maar niet voor de oud-wielrenners die vooraf een pronostiek gaven bij het binnenkomen van de zaal. Voor de Trofee van de Flandrien stemmen de wielrenners zelf en Jasper Philipsen ligt nu één keer beter in de markt. Uren voor de uitzending wist je al hoe laat het was. Renners komen enkel naar deze uitzending wanneer ze weten dat ze hebben gewonnen en Remco ontbrak. Liefst 98 procent van de Belgische renners brachten hun stem uit.
Wie er ook niet was maar toch een trofee won was Mathieu van der Poel uit ’s-Gravenwezel. Hij volgde Tadej Pogacar op als Internationale Flandrien. Vader Adrie nam de honneurs waar: ‘Afgelopen jaar was fantastisch voor hem met winst in Milaan-Sanremo, Parijs-Roubaix en het WK op de weg en in het veld. Ik heb hem na het WK op de weg meteen gezegd: het moeilijkste jaar gaat nu komen. Ik denk dat hij dat goed in z’n oren heeft geknoopt en zo goed mogelijk aan het wegseizoen wil beginnen.’
Mathieu zelf reageerde in een videoboodschap: ‘Het was voor mij een onvergetelijk seizoen met overwinningen in Milaan-Sanremo, Parijs-Roubaix, de mooie wereldtitel op de weg in Glasgow en ook die in het veld in Hoogerheide, waarmee het jaar begon. Het is een hele eer om de Internationale Flandrien te winnen en misschien nog een grotere eer dat er drie grote Nederlandse oud-renners (Joop Zoetemelk, Jan Janssen en Hennie Kuiper) in Oostende zijn om die uit te reiken. Ik wens iedereen nog een fijne avond.’
Lotte Kopecky kwam met een niets verhullende, adembenemende, jurk naar het gala. Ook presentatrice Ine Beyen was onder de indruk. ‘Dit is iets helemaal anders dan ik gewoon ben. Ik vind het op zichzelf wel leuk om mij op te dirken. Als wielrenster zijn wij vaak sportief gekleed maar ik vind het weleens fijn om een keer mijn vrouwelijke kant te laten zien. De dresscode voor vanavond was groen. Kijk maar eens een keertje in mijn ogen.’
‘Ik realiseer het me wel dat het een heel speciaal jaar was, eentje dat niet meer te evenaren valt maar je beseft pas – pas wanneer je een samenvatting ziet van beelden en van uitslagen – wat je gerealiseerd hebt. Mijn overwinning in de Ronde van Vlaanderen was helemaal anders dan het jaar voordien. Vorig jaar had ik heel veel te danken aan Chantal Blaak. Dit jaar deed ik het alleen. Dat is toch wel een andere manier maar het blijft de Ronde van Vlaanderen.’
‘Na de Tour de France – waar ik een hele week op hoog niveau presteerde – ging het richting WK in Glasgow waar ook veel druk aanwezig was. Ik reed eerst het WK op de piste. Alles liep daar supergoed en ik had het gevoel dat de vermoeidheid maar niet wou toeslaan. Ik heb heel goed gepiekt naar het momentum en het was heel leuk dat ik die vorm een lange tijd kon aanhouden. Tijdens de wegrit reden we niet met oortjes. Dan moet je gewoon vertrouwen op je koersinstinct. Het zag er misschien wel naar uit dat ik alles onder controle had maar er waren ook momenten waar ikzelf dacht ‘dit zie ik liever niet gebeuren’ maar ik had een heel goede dag en ik kon alles rechtzetten. We waren als Belgische ploeg al een hele week samen en je voelde gewoon dat die dames klaar stonden om zich 200 procent dubbel te plooien voor mij. Het was heel erg fijn om zo’n team achter mij te hebben staan.’
‘Ik had onlangs een eigen fandag waar heel wat kindjes aanwezig waren. Dat was leuk al voel ik mezelf niet altijd helemaal op mijn gemak in die omstandigheden. Maar uiteindelijk zie je hoe enthousiast de kindjes zijn en weet je dat je niks verkeerd kan doen en dan wil ik gewoon die kinderen de mooiste dag van hun leven bezorgen. Mijn mooiste moment was ongetwijfeld het WK. Ik hoop dat dat volgend seizoen de Spelen worden. We zijn al bezig met de voorbereidingen. Vanmorgen had ik al een bijeenkomst met de federatie.’
Prijzen die naar niet-Antwerpenaars gingen waren de Lifetime Achievement Award (voor Greg Van Avermaet en Peter Sagan) en de Flandriens van de toekomst (Thibaut Van Damme, Fleur Moors en Alec Segaert.) Nathan Van Hoydonck uit Essen werd verkozen tot ploegmaat van het jaar.
Jan Janssen op gele schoenen
Eén van de meest kwieke figuren op de Rode Loper was Jan Janssen, die in Kapellen woont. De 82-jarige Tourwinnaar kwam op gele schoenen. ‘Bij de uitnodiging stond er of je iets geel wou aantrekken. En ik legde uiteraard de connectie met de Tour de France. Ik had gele schoenen en een gele pochette en voor de rest had ik een smoking. Mijn dochter, die in Frankrijk woont, is deze week teruggekomen. Zij heeft me gebracht en komt me weer halen want morgen moet ik weer trainen. Ik fiets twee keer in de week. De liefde voor de fiets gaat nooit weg . Het is het beste medicijn dat er bestaat, zeker als je ouder wordt. Maar ik rij niet meer zoals vroeger. Ik rij 50-60 kilometer per keer.’
‘Uiteraard beschouw ik mijn overwinning in de Tour als mijn beste prestatie. De Ronde van Frankrijk staat helemaal bovenaan, dan komt er een tijdje niets en vervolgens heb je het wereldkampioenschap, Parijs-Roubaix en de andere koersen. Maar de Tour. Geweldig toch. Stel je voor. De laatste dag. Herman reed in het geel en ik stond op zestien seconden. Spannender kon het niet. Ik had me al drie dagen op die tijdrit voorbereid. Alles was in orde gemaakt: de fiets, de kleding. Toeval was dat er ’s morgens nog een kort ritje in lijn was van 120 kilometer. Nadien lag ik op de masseertafel en ik was in slaap gevallen. Zo gerust was ik. Ik dacht: ‘ik ga hem pakken.’ En zo is het gebeurd.’
‘Je had in die tijd geen oortjes. De motorrijder kwam met een bord waarop de tijden stonden. In de eerste tien kilometer had ik een slechtere tijd dan Herman en naarmate ik naar Parijs kwam klonk ‘Janssen, maillot jaune, Janssen, maillot jaune.’ Dat gaf me vleugels. Ik heb mijn riempjes nog wat aangetrokken, ik kwam de piste op als een stier die losgebroken was. Dan moest ik nog even wachten tot Herman binnenkwam. Iemand van de organisatie zei tegen mij tegen ‘Jean, tu as gagné le Tour.’ Maar ik besefte het nog niet. Toen kwam de tijd van Herman ook op het scherm en vervolgens brak de euforie los.’
‘Het huidige wielrennen is fantastisch. Ik zit, zeker tijdens de Tour en de klassiekers, op het puntje van mijn stoel en dan zie ik wat er gedaan wordt. Het wielrennen is zo veranderd. Daar heb je geen idee van: in kleding, in fietsen, in voeding, in training.’ Ze hebben nu een fysiotherapeut, een dokter, een diëtiste. Wij kregen elke dag een geraspte peen, boontjes en een biefstuk die zo dik was als een schoenzool. Iedereen deed dat zo. Mathieu van der Poel is voor mij de terechte internationale Flandrien maar het is heel moeilijk want in die categorie, op die hoogte, zijn er natuurlijk nog meer. Pogacar bijvoorbeeld.’
Tom Boonen: ’23 jaar op de fiets is genoeg’
Tom Boonen (met Wiebeke) uit Mol mocht de Life Time Achievement uitreiken. ‘Ik hou helemaal niet van dit soort avonden maar nu was het net lang genoeg geleden. Het feit dat Peter Sagan naar hier zou komen heeft de doorslag gegeven. Wij hebben zowat gelijklopende momenten in onze carrière gehad en we komen altijd goed overeen. Als ik hier ben vind ik het wel leuk maar de aandacht opzoeken is een beetje voorbij. Op zich is het wel leuk voor Greg en Peter dat ik er ben om de trofee uit te reiken en voor mij om dat te mogen doen.’
‘Ik ben ondertussen bijna zeven jaar gestopt met wielrennen. De tijd vliegt. Dat zie ik aan mijn kinderen maar ik mis het wielrennen helemaal niet. Ik heb al een paar keer met het idee gespeeld om zo eens iets te doen wat jij hebt gedaan in Marokko (Ine Beynen heeft daar de zesdaagse mountainbikewedstrijd Roc du Maroc, over 666 kilometer gereden) maar als de moment dan daar is om mij in te schrijven kijk ik er tegenop van op de fiets te kruipen. Ik sport nog heel graag en ik ga nog heel graag uitdagingen aan maar ik heb 23 jaar op een fiets gezeten en dat zie ik nu niet echt meer zitten. Misschien komt het ooit nog terug.’
‘Ik ga zoveel mogelijk fietsen met de tweeling. Wiebeke gaat dan lopen en ik fiets met de mountainbike mee door het bos. Ze worden nog maar negen. Ze hebben nog tijd genoeg om te beslissen wat en hoe maar als de koers opstaat vinden ze dat saai, lopen ze weg en willen ze iets anders doen. Ook ik was pas twaalf toen ik de fiets ontdekte. Ik ben er heel stom ingerold via vrienden die begonnen te koersen dus wie weet?’
‘Dat Jasper met de trofee naar huis gaat is niet meteen een verrassing omdat er door collega’s gestemd wordt en het stemgedrag wordt bepaald door de laatste herinneringen die er zijn. Als je op het einde van het seizoen zo nog een opstoot krijgt als Jasper er één heeft gehad ligt alles nog vers in het geheugen. We zullen wel zien. Jasper en Remco, maar ook Wout hebben een fantastisch seizoen gereden.’
Edwin MARIËN
