Jespo sportieve thuishaven voor ieder kind
ANTWERPEN – Jespo, de afkorting van Jeugd sport, is al 19 jaar lang de laagdrempelige brug om kindjes uit Antwerpen kans te geven om van sport te proeven. Dinsdagavond verzamelden niet minder dan 86 vrijwilligers op de nieuwjaarsreceptie om 2024 plankgas een verlengstuk te geven.
Al 19 jaar lang is ex-internationaal scheidsrechter en ex-directeur van de Topsportschool in Wilrijk, Frans Van den Wyngaert, voorzitter van Jespo. In zijn speech onderlijnde hij nadrukkelijk de multiculturele visie van de organisatie: “Met de Syrische vluchteling Tawfeek gaan wij in het groot verlof anderstalige nieuwkomers op de Groenplaats laten proeven van sport. Hij is daar de geknipte man voor, vermits hij zelf heel het traject doorlopen heeft: van vluchteling zonder papieren tot zeer gedreven redder voor de stad Antwerpen en zeer gewaardeerd medewerker van Jespo After School”.
“Ondanks een schier volledige vernieuwing van onze staf op de burelen, gaan wij 2024 inzetten met hetzelfde aantal kinderen dan de voorbije tien jaar. Dat betekent dat meer dan 2400 kindjes wekelijks één of meerdere keren terecht kunnen in één van onze 37 sportgroepen. Dankzij een laag inschrijvingsgeld en een korps van lesgevers met de echte vrijwilligersmentaliteit, bieden wij ieder kind uit Antwerpen de gelegenheid om niet alleen op een leuke manier aan sport te doen, tegelijkertijd eigenen zij zich het nodige zelfvertrouwen toe om zo stilaan op de juiste manier te ontwikkelen tot deugdzame en fijne jonge mensen”.
De levensweg van de Syrische vluchteling Tawfeek Zen Alabden begon als een echte lijdensweg. “In Syrië wordt iedere jongere die 18 wordt, verplicht om levenslang in het leger te gaan”, begint Tawfeek zijn verhaal. “Je kan dat uitstellen door te blijven studeren maar daarna is het onverbiddelijk het leger in gaan. Ik ben afgestudeerd als master LO en heb dan 5 jaar voor de Rode Maan, jullie Rode Kruis, gewerkt. Daar heb ik de meest verschrikkelijke taferelen gezien; mensen die in brand werden gestoken, anderen die zo maar onthoofd werden! Voor mij was dat onbegrijpelijk dat mensen van hetzelfde land elkaar zomaar de dood injoegen. En dus ben ik gevlucht. Drie maanden heeft het mij gekost om via Libanon, Turkije, Griekenland en zo door naar Frankrijk, in België terecht te komen. De reis van Turkije naar Griekenland duurde drie uur met een bootje voor 50 mensen waarop er 300 zaten”.
“Dan kom je in een land terecht waar niemand je verstaat en via het asielcentrum van Lanaken volgde dan de zeven maanden durende poging om aan een verblijfsvergunning te komen. Daarna ben ik via Atlas Antwerpen Nederlands gaan studeren, hetgeen met een totaal ander alfabet als het Arabisch uiteraard geen sinecure is. Maar ik wilde absoluut integreren. Stap voor stap is dat gelukt en zo heb ik uiteindelijk een job als redder bij de stad Antwerpen bemachtigd. Maar ik wilde meer. En dat is Jespo geworden; al meer dan 3 jaar mijn echte thuis!”
Reportage en foto’s Luc Wuyts
