HYC Herentals – de grootste club van de stad – pakt naast ijshockeybeker
LUIK – Ze waren er gerust in, de supporters van HYC Herentals. Alle 300 tickets voor het uitvak in de schaatstempel van Luik waren aan de man gebracht , maar het mocht niet zijn. Al onmiddellijk pakte de thuisploeg uit met de openingstreffer en uiteindelijk stond er een 6-4 eindstand in het voordeel van de Luikse gastheren op het bord. Drie jaar geleden won Herentals de bekerfinale tegen Luik. Vorig jaar liep het iets minder. Veel spelers kwamen toen terug na een coronabesmetting.
Luik – Herentals is een klassieker in de finales van de Belgische beker. De Kempenzonen hebben een jong team, aangevuld met twee Finnen. Coach Vincent Morgan: ‘Na een mindere start zijn we de laatste weken beter aan het spelen. Twee weken geleden zijn we in Luik nog met 0-1 komen winnen. We zitten dus in een goede flow. Er had vandaag wel meer ingezeten maar een bekerfinale is altijd een zenuwachtige bedoening. Het zijn ook vaak niet de mooiste wedstrijden. Het eerste doelpunt viel heel vlug. We waren dus al onmiddellijk op achtervolgen aangewezen.’
Opvallend: de finale werd in Luik gespeeld. Op het ijs van de tegenstander dus. ‘Wij hebben een tekort aan ijsbanen in België die plaats kunnen bieden aan 1 500 supporters. De bond is ook bij ons komen kijken maar daar worden verbouwingswerken uitgevoerd. Vorig jaar vond de bekerfinale ook al in Luik plaats. Dat is een enorm voordeel voor de thuisploeg.’
‘In het begin van het seizoen waren we nog aan het zoeken. Typisch aan Herentals is dat we het met onze eigen jeugd doen. Wij gooien kerels van zeventien-achttien jaar onmiddellijk voor de leeuwen. Luik heeft vier Nederlanders in zijn kern en kocht drie spelers weg bij Leuven. Onze meest ervaren spelers zijn 21 jaar maar die spelen al wel vijf jaar in het eerste team. De laatste tien jaar hebben wij alles gewonnen wat er te winnen was. We pakken nu naast de beker maar er rest ons nog de Belgisch-Nederlandse competitie en die vind ik nog altijd belangrijker. Het is niet altijd de beste ploeg die de beker wint maar gewoonlijk wel de sterkste die de titel pakt.’
De spelers van Herentals staan zes dagen van de zeven op het ijs. Alleen op maandag hebben zij een vrije dag. ‘We trainen op dinsdag, woensdag en donderdag en tijdens het weekend volgen er dan twee matchen. Wij hebben een kern met studenten en de andere spelers zijn semi-professioneel. Onze twee Finnen hebben een maandloon maar na april, wanneer de competitie stopt, wordt dat niet meer uitbetaald. Het is dus niet zoals in het voetbal. Vroeger mochten ploegen oneindig veel buitenlanders hebben. Er waren teams die er elf in hun kern hadden. Daar hebben wij nooit aan meegedaan. Gelukkig is dat aantal nu ook beperkt tot twee.’
Toevallig waren we vrijdag bij de kampioenenviering in Deurne. Daar werden de Phantoms gehuldigd als ploeg van het district. Zij speelden kampioen in 1A. Meer zit er voor hen niet in, zegden ze. ‘Dat is niet te vergelijken met de BeNe-League. Iedereen kan wat wij doen maar het is een kwestie van mentaliteit. Kijk, bij ons gaan spelers overdag werken maar die moeten op een vrijdagavond wel bereid zijn om te gaan spelen in Den Haag. Phantoms Deurne was ooit de top maar nu gaat het er van kwaad naar erger. En dat met zo’n accommodatie.’
‘Wij zijn dé sportclub van Herentals. Wij spelen onze thuiswedstrijden voor 700 supporters. Dat is meer dan de voetbal- of basketbalploeg. In Antwerpen primeert het voetbal en het basketbal. Dat is een ander verhaal. Anderzijds moeten wij het hebben van verschillende, kleine, sponsors. Wanneer je afhankelijk bent van één grote geldschieter, dan kan het van de ene op de andere dag gedaan zijn.’
‘Amerikanen, Canadezen en Russen zijn miljonairs. Ze verdienen meer dan topvoetballers. Bij ons ging de ene na de andere club failliet. België staat nu op de 34ste plaats op de wereldranglijst. Alle wedstrijden worden uitgezonden via livestream en dat is al iets maar vandaag is hier bijvoorbeeld geen enkele tv-zender. En jij bent de enige Nederlandstalige journalist hier. Dat zegt genoeg, toch?’
Edwin MARIËN
