Geen kruid opgewassen tegen de grootmeester in de Gold Race, Van Gils mooi zevende
VALKENBURG – Geen Van der Poel aan de start van de Amstel Gold Race in Maastricht vanochtend. Ook geen Van Aert. Wel Pogacar. Dan weet je dat de rest van het deelnemersveld voor de tweede plaats mag rijden. Op 28 kilometer voor het einde ging de grootmeester ervandoor, net na de Keutenberg.
Van de vier ‘Antwerpenaars’ die aan de start verschenen, kwamen twee in het stuk voor. Ward Vanhoof uit Mol maakte deel uit van de vroege ontsnapping. Ook Tosh Van der Sande uit Wijnegem reed even mee voorin in een kopgroep van vijftien maar had pech dat kort nadien de eerste beklimming van de Cauberg eraan kwam en hij er werd afgereden. Maxim Van Gils, geboren in Brasschaat en woonachtig in Wommelgem, werd zevende. De andere drie reden de wedstrijd niet uit. Dries Van Gestel uit Arendonk gaf er de brui aan bij de eerste doortocht aan de aankomstlijn, met nog 79 kilometer voor de boeg.
Integenstelling tot de voorbije wedstrijden was er dit keer wel een vroege vlucht van de dag. Die kwam al tot stand na acht kilometer. Zeven renners reden voorin waaronder Ward Vanhoof. De Mollenaar kende vorige week in de Hel van het Noorden heel wat pech, door twee lekke banden. Vandaag had hij nog een extra reden om mee voorin te rijden. Zijn ploegleider, Walter Planckaert, is al jarenlang de vaste chauffeur van koersdirecteur Leo van Vliet. Planckaert had begin dit seizoen gezegd dat hij op zijn 75ste verjaardag – vorige week, 8 april – zou stoppen maar hij bedacht zich. Indien hij er nog een extra seizoen aan toevoegt dan wordt Planckaert de oudste sportdirecteur uit de karavaan, nu Hilaire Van der Schueren het voor bekeken houdt.
Het peloton had niet veel zin om de vluchters te counteren. Bij de start aan het Vrijthof was het nog behoorlijk weer, maar even verderop, in de Nederlands-Limburgse bergzone, regende het urenlang en was het acht graden met een gevoelstemperatuur van zes graden. Nog voor de eerste helling van de dag, de Maasberg – na 12,5 kilometer – reden Vanhoof en co al 50 seconden voor de anderen uit. Na twintig kilometer, in Sittard, was de voorsprong opgebouwd tot 2’20”. Uiteindelijk zouden de leiders tot vijf minuten uitlopen maar met nog 168 kilometer te rijden, bij helling nummer acht – de Loorberg – was hun boni nog slechts iets meer dan twee minuten. Het peloton reed zowaar 3,3 kilometer op Belgisch grondgebied. In het Luikse Gemmenich werd de plaatselijke berg beklommen. Pech voor de koplopers. Dit keer werd de vrouwenwedstrijd voor de mannenkoers gereden. Beide koersen werden na elkaar rechtstreeks door Eurovisie in beeld gebracht zodat de koplopers nooit live in beeld kwamen en daar is het een kleine formatie als Team Flanders –Baloise toch om te doen. Maar als UAE Emirates – in opdracht van Pogacar – alle hens aan dek roept, dan weet je hoe laat het is.
Na een aanval van Gianni Vermeersch sloten veertien rijders zich bij hem aan. Daar zaten topfavorieten Pogacar en Pidcock bij maar ook Tosh Van der Sande. De Wijnegemnaar, die al jaren in Calpe woont, was misschien niet de juiste man om mee voorin te zitten en bij de eerste beklimming van de Cauberg moest hij eraf. Bahrain Victorious had de trein gemist maar kreeg nu hulp van Jumbo – Visma in de achtervolging. Voorin raakte de kopgroep, naarmate de wedstrijd vorderde, verder uitgedund. Met zijn tienen reden ze het gevreesde drieluik (Gulperberg – Kruisweg – Eyserbosweg) op. In het peloton was er even opschudding bij een grote valpartij en voorin moest Pogacar een andere fiets nemen. Dat kon hem niet deren. Integendeel. Het zette hem er meteen toe aan om een versnelling hoger te schakelen. Alleen Pidcock en Healy konden aansluiten. De podiumplaatsen waren meteen al verdeeld. Pogacar – die wel degelijk wist hoe het parcours eruitzag ging opnieuw in de aanval en wel op één van de steilste hellingen op het parcours: de Keutenberg. Meteen het begin van een triomftocht. Healy ging in de tegenaanval en werd nog knap tweede, Pidcock derde en Maxim Van Gils fraai zevende.
VAN GILS: ‘GEKOMEN VOOR EEN TOP TIEN-PLAATS’
Van Gils: ‘Vorig jaar werd ik 23ste, nu zevende. Ik was gekomen voor een top tien-plaats. Ik rij al een heel seizoen goed. Na mijn ziekte was de vraag ‘gaat het lukken, gaat het niet lukken?’ maar het was in orde, ik had goede benen. Ik heb bewezen wat ik kan. Van een 23ste naar een zevende plaats is toch een mooie stap in de Amstel. Toch kon ik moeilijk de juiste positie vinden vandaag. Ik zat niet zo goed op de fiets. Ik moest vaak remmen en had niet meteen de goede flow. Dat was wel serieus frustrerend. ‘
‘Ik heb me niet geamuseerd vandaag. Ik had niet zo’n goed gevoel. Het was zoeken naar mijn goede positie. Ik heb dus eigenlijk nooit in een supergunstige situatie gezeten. Nochtans voelde ik me op de bergjes wel goed. Andreas (Kron) reed tijdens de beslissende ontsnapping mee voorin en dat was top maar ik had graag echt alles open gegooid en gekoerst. Dat doe ik graag. Ze zegden dat ik me kalm moest houden. Dat was niet zo leuk want ik wil ervoor gaan maar ik begrijp wel dat dit niet kon.’
‘Toen Pogacar ging heb ik me laten verrassen. Ik dacht niet dat ze zo vlug gingen wegrijden, met zo’n sterke groep. We hadden afgesproken dat Andreas ging anticiperen en ik ging wachten. Als de beste renners wegrijden, dan weet je hoe laat het is. Dan is de koers gedaan. Ik zat te ver en het was dus niet de bedoeling om mee te gaan. We zouden de kaart trekken van Arjen (Livyns) en Pascal (Eenkhoorn). Je kan niet met zijn allen meespringen. Ik wist wel dat Pogacar het van ver zou proberen, maar niet op die plek. Ik had mijn regenvest nog aan en was mijn muts juist aan het uitdoen, toen hij aanzette. Toen dacht ik: fuck, dit is niet goed.’
‘Wanneer Pogacar en Pidock mee voorin zitten dan weet je: dit is de goede vlucht. Pogacar is niet één maar een paar klassen sterker. We worden met de ploeg vierde (met Kron) en zevende. Dat is heel mooi. We hebben een goeie connectie binnen het team en gaan nog voor mooie resultaten. Mijn conditie is goed dus het vertrouwen voor volgende week is er. Deze prestatie biedt perspectieven met het oog op de Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik. Dan gaan we eens goed bekijken wie wie helpt.’
Tadej Pagacar blijft dus verbazen. Na zijn zege in de Ronde van Vlaanderen twee weken geleden deed de Sloveen het opnieuw in de Gold Race. ‘Het is ongelooflijk om hier te winnen. Ik had niet gedacht dat ik zo vroeg zou aanvallen, maar éénmaal vooraan heb ik alles gegeven tot het einde. Ik ben uitgeput. Toen ik voor de eerste keer aanviel, had ik dat niet gepland. Maar er ontstond een kopgroep die ik gewoon moest controleren.’
‘Omdat ik de wedstrijd niet zo goed kende, heb ik informatie ingewonnen bij Mathieu van der Poel. Hij adviseerde me om aan te vallen op de Keutenberg. Het is een klim die perfect bij me past. Ik zal hem bedanken voor de goede raad.’
‘Bij de verkenning vrijdag vond iedereen dat de Keutenberg het lastigste bergje was. Vervolgens hebben we een plan opgesteld. Ik heb getwijfeld of ik het met een aanval op zo’n 30 kilometer van de finish wel alleen kon halen. Uiteindelijk heb ik alles eruit geknepen en heb ik het gehaald. Deze zege betekent veel voor mij. Het grote doel van mijn voorjaar was de Ronde van Vlaanderen winnen. Nadat ik in die missie was geslaagd bleef ik de focus houden en kon ik goed trainen in Monaco. De Amstel Gold Race is ook een mooie klassieker die ik graag op mijn erelijst wilde hebben. Ik ben blij dat ik daarin geslaagd ben.’
De pas 22-jarige Ier Ben Healey was de grote sensatie van deze Amstel Gold Race. ‘Deze prestatie heeft me zeker verbaasd. Dit voorjaar loopt het goed, maar ik had tot dusver alleen korte klasseringen in niet WorldTour-wedstrijden. Dit was mede door de weersomstandigheden een zware koers. Je moest continue attent zijn. Dat ik als tweede eindig achter de beste renner van de wereld, daar kan ik blij mee zijn.’
Tom Pidcock moeste tevreden zijn met de derde plek. “Ik voelde me de hele dag super goed, maar plotseling op de Keutenberg liepen mijn benen helemaal vol. Op die versnelling van ‘Pogi’ had ik geen antwoord. In de laatste kilometers had ik nauwelijks meer krachten en werd het een enorme strijd om nog als derde te eindigen. Ik ben heel diep moeten gaan om een podiumplaats te verzekeren en ben uiteindelijk tevreden dat ik daarin ben geslaagd.’
Volgende opdracht voor Pogacar is de Waalse Pijl aanstaande woensdag. ‘Dat is een zware wedstrijd voor mij. Maar ik ben in goede vorm en ik heb een uitstekend team, dus we gaan proberen om ook daar een overwinning te behalen.’ Benieuwd hoe Pogacar dat gaat aanpakken. Wordt het opnieuw een lange vlucht of krijgt de eerste van de twee Ardense klassiekers opnieuw eenzelfde (saai) scenario als de voorbije jaren waarbij gewacht wordt tot de laatste beklimming van de muur van Hoei om een aanval te plaatsen?
Edwin MARIËN
Foto AGR
