Frans Vanbelle (PVDA): ‘Naar een oppositiepartij wordt nooit geluisterd’
DEURNE – Vanaf vandaag brengen wij om de twee weken een Groot Weekendinterview. Om de maand zal dat de neerslag zijn van een uitgebreid gesprek met een politicus, maar geen politicus die je dagdagelijks op tv ziet maar een man of vrouw die zich verdienstelijk heeft gemaakt voor een bepaalde politieke partij en zich profileert als sympathisant van die partij. We trappen de reeks af met Frans Vanbelle uit Deurne. Hij vertegenwoordigt in onze reeks de PVDA.
‘Ik ben een 68-er. Ik zat toen in Leuven, waar ik psychologie studeerde maar ik ben gestopt in mijn vijfde jaar en nadien ben ik naar Antwerpen gekomen. Sinds 1970 zit ik hier. Ik was bijna klinisch psycholoog maar uiteindelijk had ik ook wel wat kritiek op de psychologie. Het was een heel andere tijd dan nu. Eigenlijk ben ik naar hier gekomen om Amada uit te bouwen. Ik ben geboren in Wervik, dichtbij de Franse grens. De kerk van Wervik staat op 200 meter van de Leie, die de grens vormt. Wervik Sud is Frankrijk met een aparte burgemeester. Zo zijn er vier gemeentes in Europa. Vier kilometer verder ligt er nog één: Komen. Ik kom uit een katholiek nest, mijn vrouw uit een socialistisch.’
‘Wij zijn toen hier begonnen met Amada. Het was de tijd van de oorlog in Vietnam, de tijd van de dekolonisering,… Hoe langer hoe meer landen werden of waren al socialistisch. Op een bepaald moment was de helft van de wereld dat. Hier had je heel veel wilde stakingen. Arbeiders kwamen in beweging. Ik spreek dan over de periode ’66-’77. In ’73 had je de oliecrisis. Dat is eigenlijk de crisis die vandaag nog voortduurt. In ’79 begonnen dan de neo-liberale jaren met Thatcher en met Reagan. In dat jaar werd ook de PVDA gesticht. In ’80 kreeg je de nucleaire wapenwedloop tussen de VS en de Sovjet-Unie. In die periode had je wel tien regeringen in België.’
‘In ’84 begonnen de mijnwerkers met hun stakingen in Groot-Brittannië. Thatcher was dan al volop aan de macht. In die tijd waren wij een partij die overal in de fabrieken aanwezig was. Je had Cockerill Yards, Bell Telephone, Opel, Schuybroeck, De Beukelaer, kortom er waren fabrieken genoeg. Wij waren een partij die zich verbond met de arbeiders alhoewel we heel sectaire kantjes hadden. Wij waren een partij van de arbeidersklasse maar slaagden er niet in dat te verzilveren. Dat kwam omdat wij voorop liepen. We waren een kleine groep, die heel strak georganiseerd was en die heel streng was. Om militant te zijn moest je een opleiding volgen. Bovendien maakten we wel wat fouten. We zijn nooit afhankelijk geweest van China, we hebben nooit iets te maken gehad met China, maar we volgden blindelings die politiek. De politiek van China is nefast geweest binnen de communistische beweging.’
‘Op een bepaald moment had je de driewereldentheorie. Je had de twee supermachten (de Verenigde Staten en de Sovjet Unie) en de rest (Europa en de derde wereld) moest kampen tegen die twee. Wij bestempelden de Sovjet Unie als staatskapitalisme en de gevaarlijkste supermacht van de twee, wat compleet fout was.’
‘MAAR DIE ARBEIDERS IN DE FABRIEK LAGEN DAAR TOCH NIET VAN WAKKER?’
‘Inderdaad. Wij waren heel hard verbonden met veel arbeiders die heel wat respect en bewondering voor ons hadden, ook voor Geneeskunde voor het volk, wat heel veel wakker heeft gemaakt en serieus wat aanhang had. Langs de andere kant stond onze politiek te ver van die arbeiders af.’
‘Wat voor ons belangrijk is geweest, 50 jaar geleden, is de dokstaking. Die hebben we dit jaar herdacht. Dat was een wilde staking die acht weken heeft geduurd, zonder steun van de vakbonden en met veel armoede tot gevolg. Dat heeft heel veel teweeg gebracht. Luc Sieters was een leider van de mijnwerkers. Frans Wuytack – een priester-arbeider – was de actieleider van de staking en Hubert Hedebouw – de vader van Raoul – is toen gaan werken in de staal. Hij komt uit Ruddervoorde. Zijn vrouw is Paula Hertogen, iemand uit Limburg. Die zijn als militant van Amada naar Wallonië getrokken. Eerst wilden we met Amada niet werken in Wallonië omdat je ginds na de januari-revolte heel veel linkse en maöistische groeperingen en bewegingen had, die we geen concurrentie wilden aandoen. Zij gaven echter een andere invulling aan marxisme en na een viertal jaar hebben we dan beslist om toch naar Wallonië te gaan waar we TPO (Tout les Pouvoirs aux Ouvriers) oprichtten. Op die manier zijn we een nationale partij geworden.’
WELKE ROL HEBT U GESPEELD BIJ AMADA EN PVDA?’
‘Ik heb vanalles gedaan: ik ben dokwerker geweest, ik heb tien jaar in de metaal gewerkt, ik ben bankwerker geweest en in ’73 was ik dus actief in die dokstaking. Ik heb die acht weken meegemaakt. Ik ben heel dikwijls opgepakt. Nadien ben ik twintig jaar offsetdrukker geweest. In die fabrieken was ik voorzitter van wel één of andere groep, wat je zeker niet mag verwarren met een syndicale leider. Ik was het gezicht van de partij ‘aan den dok’. Waar ik het meest content over ben is dat we in ’93 – twintig jaar na de dokstaking – een herdenking hebben gedaan. De actieleider van die staking, Zwarte Willy, was toen onder invloed van het Vlaams Blok. Willy Verhaeren – want dat was zijn echte naam – was een mens die in ’73 pekzwart haar had. Hij was een imposante kerel met een stem zoals een klok. In ’93, door die herdenking, was hij zo gepakt, dat hij zich compleet tegen het Vlaams Blok heeft gekeerd. Ik heb lange discussies met hem gehad. Het is mijn beste maat geworden. Jammer genoeg is hij gestorven.’
‘In ’91 had je Zwarte Zondag. Het Vlaams Blok had een kern van dokwerkers. De dag na de verkiezing kwamen die naar ’t kot – het aanwervingslokaal – met de vuist in de lucht en heel dat kot scandeerde: ‘Vlaams Blok. Vlaams Blok.’ En daar stonden we dan. Wat kan je dan doen? Maar wij zijn daar stilletjes tegen ingegaan en we hebben dat Blok serieus pijn kunnen doen. Een maand na de herdenking in ’93 en na zijn ‘bekering’ was Zwarte Willy al toneel aan het spelen in ’t kot, verkleed als gendarme. In 1996, twee dagen voor de Witte Mars, hebben ze hem opgepakt. Er waren overal stakingen: van de scholieren, bij De Lijn,… Op het justitiepaleis waren de trappen bezet. Zwarte Willy had Tinny Mast, de moeder van Kim en Ken, uitgenodigd aan ’t kot. Die heeft daar gespeecht om reclame te maken voor de Witte Mars en vervolgens zijn ze vertrokken om rozen in het dok te gooien waar ze Kim terug hadden gevonden. Vervolgens zijn die 200 dokwerkers in stoet naar de Grote Markt gegaan, waar ze de scholieren hebben ontmoet. Samen zijn ze dan naar het justitiepaleis getrokken, terwijl de politie zich terugtrok. Zwarte Willy kwam daar aan met een megafoon. Hij was altijd een beetje onstuimig, hij wilde door het cordon gaan, maar ze klisten hem en staken hem in de bak. De maandag hebben ze hem dan rap rap vrijgelaten.’
‘Datzelfde jaar waren er verkiezingen. Het Vlaams Blok kwam met een autokaravaan en wij hebben hen weggejaagd dankzij jonge scholieren die kunstonderwijs volgden in de Cadixstraat. Wij studeerden heel veel en we hadden een boek gevonden met daarin de havenvisie van het Vlaams Blok. Daarin stond dat het Vlaams Blok voorstander was voor het invoeren van de categorie magazijnarbeider B. Dat is een logistieke dokwerker die maar tweederde heeft van het loon van een volwaardige dokwerker. Nu noemen ze dat de distributiearbeiders. Dat is een aparte categorie van dokwerkers die in magazijnen werken. Ik was dat boek gaan halen in het hol van de leeuw en vanaf het moment dat Willy dat boek had nam hij een fluostift en ging hij aan elke dokwerker tonen wat het Vlaams Blok van plan was. En meteen had het Vlaams Blok afgedaan.’
‘Vandaag zijn ze slimmer. Zo’n teksten ga je niet meer vinden maar hun gedrag is hetzelfde. Het Vlaams Belang nu stemt in het Europees parlement tegen de minimumlonen. Ze steunen dus nog altijd het patronaat maar ze uiten zich anders en ze nemen onze thema’s over, zoals de BTW van zes procent en het minimumpensioen van 1 500 euro, twee jaar nadat wij ermee begonnen waren.’
‘Ik heb Zwarte Willy voorgesteld aan Peter Bero. Dat was een verstekeling. Mijn vrouw – die advocate is – had hem van de boot gehaald. ’s Nachts werden wij opgebeld dat er een schandaal was rond die boot. We wisten dat al. De dokwerkers hebben de ketting doorgeknipt. Zwarte Willy en Peter Bero hebben elkaar de hand gegeven en Willy is hem beginnen sponsoren. Pieter is uiteindelijk erkend tijdens de regularisatiecampagne. Hij is hier getrouwd en heeft kinderen gekregen maar hij was zo beschadigd dat hij alcoholieker is geworden. Zijn partner heeft hem moeten laten zitten en ze hebben hem dood gevonden op zijn 36 ste, nu vijftien jaar geleden. Tijdens de burgeroorlog in Mozambique was hij straatjongen. Hij is daar in het ruim van een boot gesprongen en vervolgens beginnen kloppen. De kapitein zei tegen mijn vrouw en tegen Dirk Van Duppen – die arts was – dat hij geen onmens was want ze hadden hem aanbevolen om Peter Bero overboord te gooien.’
‘Nadien heb ik een rol gespeeld in de leiding van PVDA Antwerpen. Ik ben ook verantwoordelijk geweest voor de ledenadministratie maar nu ben ik 75. Ik zit in een basisgroep en ik moet luisteren naar jonge mensen.’
‘IN 1985 VERDWENEN DE LAATSTE COMMUNISTEN UIT HET PARLEMENT. HOE ZIJN JULLIE DAN KUNNEN UITGROEIEN TOT DE PARTIJ DIE JULLIE VANDAAG ZIJN?’
‘Tijdens die verkiezingen bleven we hangen op 2,8 procent. Vervolgens had je de val van de Sovjet Unie, de sluiting van de Boelwerf, de Volkerenmoord in Rwanda, de verdwenen kinderen,… In 1999 beseften we binnen onze partij dat we een serieus gewetensonderzoek moesten doen. Voordien zegden we altijd ‘het is de pers’, ‘het is het kapitalisme’ maar zo kom je er niet. Je moet zelf zoeken. We hebben een heleboel dingen gezegd die verkeerd waren. De leiding in ’99 vroeg: ‘wat is er goed?’, ‘wat is er slecht?,’ en ‘wat moet er veranderen?’ Je kreeg een hoop rapporten die werden samengevat door Ludo Martens. Daar stond bijvoorbeeld in ‘Wij hebben geen profiel. De mensen weten niet waar we voor staan. We zegden voordien dat de rijken de crisis moesten betalen maar daar waren we al een tijdje mee gestopt. We kapten alles af over de hoofden van de mensen. Met verkiezingen moet je mensen bevragen, moet je enquetes doen en twee of drie punten naar voor halen en daarrond kan je dan campagne voeren. We waren met 700 militanten. We moesten leden hebben die 120 frank betaalden, kortom, alles moest veranderen.’
‘In 2000 hebben ze heel dat rapport in de praktijk gebracht in twee gemeentes: in Zelzate en in Herstal, waar we vervolgens twee verkozenen hadden. In 2006 was het onze bedoeling om een verkozene in Deurne te hebben maar we hadden er twee, net als in Hoboken. In 2009 voerden we met Tine Van Rompuy een campagne tegen haar broer, Herman. We behaalden 2,4 procent. Maar de regering Leterme viel heel vlug en vervolgens waren er spoedverkiezingen in 2010. We hadden niks pers gehad. We zochten peters en die kwamen van overal. De dag voor de verkiezingen kwamen we samen en we zegden dat we tevreden zouden zijn met 2,8 procent. Maar we haalden vier procent. In 2012 – tijdens de gemeenteraadsverkiezingen – haalden we acht procent in Antwerpen. Ik vond dat fantastisch want onze lijsttrekker was vrij onbekend, ene Peter Mertens. In het provinciaal congres zegden ze dat Dirk Van Duppen moest opkomen maar de meerderheid koos voor andere mensen en niet alleen voor personen uit Geneeskunde voor het volk.’
‘Peter had toen zijn eerste boek geschreven met als titel ‘Hoe durven ze?’. Die acht procent, in een stad van een halfmiljoen inwoners, haalden we op eigen kracht. Dat is de sterkte van de partij. We komen onder de mensen en doen veel huisbezoeken, houden persoonlijke contacten, werken met basisgroepen,… Ik was toen verantwoordelijke voor Borgerhout maar we gingen in de eerste plaats voor de gemeenteraad. We staken geen energie in de districten. We haalden zeventien procent en hadden vier verkozenen. Dat was onze doorbraak. In 2018 trok Zohra Othman zich terug (de advocate komt volgend jaar trouwens opnieuw op maar dan voor Groen, EM) maar dat heeft ons weinig schade berokkend. We gingen tweetienden achteruit in het district en in de stad gingen we tweetienden vooruit. Nu zouden we volgens de laatste peiling in Gazet van Antwerpen acht zetels behalen.’
‘NU, HET IS WEL DUIDELIJK DAT JULLIE EEN AANTAL GEVESTIGDE PARTIJEN ZULLEN VOORBIJSTEKEN’
‘Groen zou zich handhaven in Antwerpen als derde grootste partij. Dat was verrassend. Wij zouden over Vooruit springen en zouden een zetel meer halen dan zij. Wij zijn een andere partij dan de anderen. De verkozenen hebben evenveel te zeggen in de partij als ik. In 2008 hadden wij 2 800 leden en nu hebben we er 25 000. Voor een lidkaart betaal je twintig euro. We vragen aan de leden of ze actief willen zijn en dan worden ze groepsleden. Die betalen vijf euro per maand. En dan is er nog een derde groep, de militanten. De militanten en de groepsleden vormen de georganiseerde partij. Tijdens het congres houden we verkiezingen per basisgroep. Naargelang de grootte van de basisgroep krijg je één of twee afgevaardigden. Uiteindelijk gaan er bijvoorbeeld 1 000 mensen naar het congres en zij verkiezen de nationale raad. Die nationale raad is verantwoordelijkheid voor het toepassen van de congresdocumenten. Die worden heel uitvoerig besproken in commissies. Iemand die verkozen is houdt zich vier avonden en een halve dag vrij. Die teksten worden vervolgens volledig herwerkt. Met andere woorden: het is de nationale raad die alles voor het zeggen heeft. Raoul Hedebouw is voorzitter van de partij en zit in het politiek bureau maar hij moet doen wat de nationale raad zegt. Peter Mertens heeft nu een nieuw boek geschreven maar dat is het werk van een heel team waaronder de studiedienst en de nationale raad, die ook de thema’s heeft aangereikt. Peter zorgt ervoor dat het samen wordt gebracht in een leesbare vorm.’
‘OOK NATIONAAL ZULLEN JULLIE VERDER DOORBREKEN MAAR GA JE DAAR WEL IETS AAN HEBBEN?’
‘Wij vinden dat de veranderingen gebeuren vanuit de basis. In het parlement hebben wij niks te zeggen. Daar kan je doen als oppositiepartij wat je wil, niemand luistert. Ook in de gemeenteraad is dat zo. Peter Mertens en Lise Vandecasteele kunnen speechen en tussenkomen zoveel als ze willen maar die worden gewoon uitgelachen. Wanneer Jos D’Haese spreekt in het Vlaams parlement zitten er constant rechtse politici te roepen en te kappen. Dat systeem is ziek maar wij doen daaraan mee omdat dit belangrijke momenten zijn van politieke bewustwording en om een megafoon te hebben en heel veel te weten te komen. Je krijgt gevoelige dossiers en je kunt daarop werken.’
‘In 2012 kwam Dirk Van Duppen als vervanger van Peter Mertens in het havenbestuur als vertegenwoordiger van onze partij. Die kwam daar dingen te weten die hij vervolgens op de gemeenteraad bracht. De meerderheid was zo gepikeerd dat ze een stemming hield om het havenbestuur volledig te hervormen. De oppositie (PVDA, Groen en Vlaams Belang) vloog eruit. Ook de sp.a zat toen in de oppositie maar die mochten blijven omdat ze niet tegen hadden gestemd. Maar wij en de andere twee partijen moesten plaatsmaken voor afgevaardigden van het patronaat. Zo werkt dat. Dirk Van Duppen kreeg als afscheidsgeschenk een helikoptervlucht boven over de haven. Hij mocht daar vier mensen voor uitnodigen. Hij koos voor twee dokwerkers, een dokwerkster en ik. Wij vlogen met de piloot die altijd met Huts vliegt. We hebben hem dan boven de Katoennatie laten vliegen om de zonnepanelen te fotograferen.’
‘Toen ik in 2012 verantwoordelijk was voor Borgerhout hadden wij één basisgroep. In 2018 hadden we er twee voor de campagne en na de verkiezingen hadden we er vijf. Dat vinden wij het belangrijkste, samen met het contact met de leden en de netwerken die we zelf opbouwen. Op die manier kunnen we thema’s en onderwerpen op de agenda zetten en doordrukken. Door de druk van de basis nemen bepaalde politici nu plots heel goede standpunten in. Wat Petra De Sutter (Groen) en Caroline Gennez (Vooruit) zeggen is heel goed. Dat is heel belangrijk.’
‘TERWIJL BIJNA ALLE PARTIJEN DE ZIJDE KOZEN VAN ISRAEL IN HET GAZA-CONFLICT NAM RAOUL HEDEBOUW HET OP VOOR DE ANDERE KANT EN DAT TOCH WEL OP EEN EXTREME MANIER?’
‘Er zijn er bij ons die zeggen dat wij te lang gewacht hebben om te reageren. Wij hebben Hamas veroordeeld vanaf het begin maar we hebben ook altijd gezegd dat dit een product was van het kolonialisme van Israël. Nu zegt men ‘Hamas moet weg en er moet een nieuwe regering komen’, maar wie gaat dat daar doen? De Israëli’s toch niet? Dat is de koloniale macht. In de media wordt gezegd dat het de oorlog is van Israël tegen Hamas maar de Palestijnse autoriteiten zeggen dat het de oorlog is van Israël tegen Palestina. De bevolking kan niet meer terug naar het Noorden van Gaza. Dat deel zijn de Palestijnen kwijt.’
‘JULLIE DWEEPTEN MET CHINA MAAR HET CHINA VAN NU IS IN NIKS MEER TE VERGELIJKEN MET HET CHINA VAN VROEGER. JE WORDT ER BEDIEND DOOR ROBOTTEN EN BETALEN DOE JE ALLEEN NOG MAAR MET EEN APP.’
‘Een vriendin van mij is net terug uit China. Zij is daar met haar vriend gaan rondtoeren. Zij komt woorden tekort om te beschrijven hoe dat volk daar vooruit is gegaan. Vroeger was iedereen gelijk maar ook even arm. Wanneer men zegt dat op wereldvlak de armoedecijfers zijn verminderd dan bedoelt men eigenlijk ‘de cijfers in China’ vermits dat zo’n immens groot land is. De wereld is serieus aan het veranderen. Je had de bipolaire wereld met de koude oorlog Verenigde Staten-Sovjet Unie. Na 1989 hadden alleen de Verenigde Staten het voor het zeggen maar nu is dat enorm aan het veranderen. Dat heeft veel te maken met de opkomst van China. In 2008 had je de financiële crisis. Je had de dollar als munt en toen zijn Brazilië en China bij elkaar gekomen. Dat is het begin geweest van de BRICS, een samenwerkingsakkoord tussen Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika. Zij besloten om samen handel te voeren niettegenstaande China en India gezworen vijanden zijn en niettegenstaande India een oerreactionair land is. In maart dit jaar was het de eerste keer dat de rijkdom van de BRICS groter was dan die van de G8.’
‘Laten we het even over Oekraïne hebben.Omzeggens iedereen in de Verenigde Naties veroordeelt Poetin, maar bijna iedereen is tegen sancties omdat ze zeggen dat het Amerika is die zoiets uitvaardigt en wij, de anderen, willen dat niet. We weten wat dat is, sancties, want er zijn tientallen landen waar er sancties tegen zijn vanuit de Verenigde Staten. Er is muiterij vanuit twee kanten: vanuit de Global South tegen die unipolaire wereld en binnen de landen zelf van de mensen. Er zijn grote stakingen geweest in Groot-Brittannië vorig jaar en in Frankrijk. In Amerika hebben de automobielarbeiders hun staking gewonnen. Je hebt in India landloze boeren waarbij er een 200-tal zijn gestorven tijdens stakingen.’
‘WE ZOUDEN HET HAAST VERGETEN DAT ER VERKIEZINGEN OP KOMST ZIJN. HOE PAKKEN JULLIE DIE AAN?’
‘Wij zijn onze campagne aan het voorbereiden. We trekken de lessen van 1999 door. Wij doen een grote bevraging bij 100 000 mensen. Er komen vragenlijsten op maat. Ik heb hier de versie Antwerpen bij maar jij kan de versie Mortsel invullen. Wij vragen aan de mensen wat ze zouden willen veranderen en wat ze het belangrijkste vinden. Dat gaat over dingen als koopkracht, werk, klimaat, wooncrisis,… kortom de thema’s die wij op de agenda zetten. Dat gaat niet over vreemdelingen. Die mensen wonen nu één keer hier, zijn hier geboren. En dan heb je de lokale thema’s zoals mobiliteit, discriminatie, veiligheid, zorg, armoede, inspraak,… We vragen ook voor wie men de vorige maal heeft gestemd. Dat is ook interessant want we nemen dat af van iedereen. Op basis daarvan kiezen we de belangrijkste thema’s. Tot eind december gaan we hiermee aan de slag bij onze leden. We vragen hen om nadien ook aan de slag te gaan bij iedereen die ze kennen. Eind januari moeten alle formulieren binnen zijn.’
‘Een week voor de verkiezingen van 2012 was er een debat op ATV. Wij merkten dat wonen een belangrijk item was maar wij hadden daar nog niks voor gedaan. In dat debat zei de bevoegde schepen dat er geen wooncrisis was. Maar Peter Mertens sprak dat tegen. Wij zijn dan de straat opgegaan en veel mensen hebben dat gezien. Met zo’n dingen zijn we nu al bezig.’
JE BENT JAREN VERANTWOORDELIJK GEWEEST VOOR BORGERHOUT. ZOU HET KUNNEN DAT JULLIE DAAR DE GROOTSTE PARTIJ WORDEN?’
‘Ik denk het niet. In Borgerhout is Groen sterk. Ze werken er goed. Veel nieuwe bewoners van Borgerhout zijn Groen-stemmers.
‘EN HOE ZIT HET DAN OP NATIONAAL VLAK?’
‘Wat hier belangrijk is, is wat gebeurd is in 2019 in Wallonië. Magnette heeft daar aan ons gevraagd om samen de Waalse regering te vormen. We hebben gepraat maar we voelden direct aan dat we het vijfde wiel aan de wagen zouden zijn. De bedoeling van de PS was om ons dood te knuffelen. We hadden geen ervaring maar toch wou hij ons goede posten geven. Bovendien waren Di Rupo en Magnette vrij arrogant waarop de PTB zei ‘we doen het niet.’ Dan begon men te roepen van ‘Ze willen niet. Ze willen een zweeppartij blijven. Een stem op PTB is een verloren stem.’
‘Ook wij gingen ervanuit dat dit ons veel stemmen zou kosten maar dat was niet waar, wellicht omdat we goede banden hebben, een goed organisatorisch netwerk en veel contacten. Wij kunnen altijd terugvallen op de stevigheid van onze organisatie.’
‘Ik denk – maar dat is mijn idee – dat men, wanneer zaken onbestuurbaar dreigen te worden, bij ons mag aankloppen voor gedoogsteun. Als het parlement stemt voor ‘stopt het vuren in Gaza’ dan willen wij dat steunen. Maar de dictatuur van Europa rond de begrotingen gaan wij niet goedkeuren. Wij zijn voor een sociaal Europa en niet voor een Europa van de multinationals. Om mee te besturen zijn er een aantal voorwaarden nodig. Hoe groot worden we? We gaan nu wel overal vooruit gaan. In West-Vlaanderen gaan we een verkozene halen. In Antwerpen hebben we twee verkozenen in het Vlaams parlement en de voorspellingen tonen aan dat we er vier gaan krijgen en in het federale parlement zou er één bijkomen. Dat is natuurlijk mooi maar dat maakt van ons nog geen grote partij.
‘WAT OPVALT: HEEL VEEL PVDA-ERS HALEN ONGENADIG UIT NAAR CONNER ROUSSEAU’ (het interview werd donderdag afgenomen, EM)
‘Dat zijn heel veel reacties vanuit de buik. Het Nieuwsblad heeft nu uitgebracht wat Rousseau echt gezegd heeft. Zo’n dingen moeten in je hoofd zitten. Anders zeg je ze niet, of je nu gedronken hebt of niet. Dit kan gewoon niet. Hij gaat zich nu een jaar moeten laten begeleiden. Het traject dat ze hem voorstellen hebben ze nog maar één keer eerder gebruikt: voor Dries Van Langenhove. Dat zegt wel iets over Rousseau. De partij blijft hem knuffelen omdat ze niemand anders hebben. Dat is uit armoede. Als Vooruit Rousseau nu laat vallen, is dat voor hen de doodsteek. Wij zouden dat wel doen. Voor ons is de organisatie en de stevigheid van de partij belangrijker. Dat is de sterkte van de PVDA. Wij spreken met één stem. Bij ons is dat geen krabbenmand. En als we fouten maken, dan maken we die samen.
Edwin MARIËN
