Einde van een mooi sprookje voor Bram Röttger, Tinne Gilis binnenkort naar het EK
ZAVENTEM – De meeste Belgische atleten die deelnamen aan de Wereldspelen in Birmingham landden vanochtend op Zaventem. Vanuit Birmingham ging het naar Chicago en vervolgens naar Brussel. Het vliegtuig zette om 9u18, iets later dan voorzien, de wielen aan de Belgische grond, maar het was wachten tot 10.45 uur vooraleer de familieleden ‘hun’ atleten in de armen konden sluiten. De bagage van een twintigtal delegatieleden was niet toegekomen. De atleten besloten op elkaar te wachten om samen in de aankomsthal te verschijnen.
Het meeste aandacht ging uiteraard naar de gouden medaillewinnaars. Helena Heijens uit Brasschaat bleef in de States en toert met haar familie nog een week door Miami. Maatje Bram Röttger (zie foto) uit Boom was er wel. Het succesvolle duo stopt ermee, iets wat door Bram op gemengde gevoelens wordt onthaald. ‘Ons tornooi is perfect verlopen. We hebben de oefeningen kunnen brengen die we stelselmatig hadden ingestudeerd. De teams waar we het uiteindelijk tegen moesten opnemen in de finale waren ook de verwachte. Ik denk dat op onze overwinning weinig af te dingen valt. Dit is een mooi einde van onze carrière.’
‘Het was afgesproken dat we tot aan deze Spelen zouden blijven trainen. Vanaf nu ga ik teug voltijds werken en coachen bij TK Werchter. Ik ben landmeter en werkte voorlopig halftijds om dat te kunnen combineren met de training maar daar komt dus verandering in. Helena stopt ook en zal voltijds naar school gaan en een ‘normaal’ leven gaan leiden. Het is zij die de beslissing heeft genomen. Indien zij zich niet goed meer voelt bij het turnen dan moeten we ermee stoppen. Of ze nog iets anders gaat doen in de sport dat moet Helena zelf beslissen.’
Tinne Gilis uit Geel, geboren in Mol, is een echte ambassadrice voor het squashen en blijft het jammer vinden dat er zo weinig aandacht is voor haar sport. ‘Ik vind dat bijzonder spijtig want squash is fysiek én mentaal één van de zwaarste sporten die er is. Je hebt alles nodig om een goede squashspeelster te zijn. We hebben al het mogelijke gedaan om squash extra te promoten maar dat is niet gelukt. Ik was heel blij dat ik met Team Belgium naar de Wereldspelen mocht. Ik wilde het er gewoon goed doen, niet alleen voor mezelf maar ook voor België, om te laten zien hoe mooi de sport is. Alleen de finale werd gestreamed en ook dat vond ik heel jammer. Ik snap het trouwens niet zo goed. Uiteindelijk zaten wij in Alabama. Mensen wilden kijken maar dat kon niet. Ik heb gevraagd of men het wilde streamen maar racquetbal ging blijkbaar voor.’
‘Ik was eerste reekshoofd dus iedereen verwachtte misschien wel een overwinning maar in squash wordt men elke dag beter en kent iedereen iedereen dus voordehandliggend was het niet. Tot aan de halve finales werd er gespeeld naar ‘the best of three’. Dat legde me toch wel wat druk op. Je kan het je dan niet veroorloven van een slechte start te hebben. Ik ben dus meer dan blij met het resultaat. Ik vond elke wedstrijd best moeilijk. In de finale speelde ik tegen Lucy Beecroft, iemand die al een heel seizoen goed aan het spelen is. In elke set was het begin gelijkopgaand maar uiteindelijk kon ik telkens mijn weg toch vinden. Ik ken haar al heel lang. We hebben samen in Nottingham gewoond en met elkaar getraind en in Birmingham deelden we zelfs de kamer. Ik blijf nu een weekje in België om wat met familie en vrienden te kunnen vieren. Nadien keer ik terug naar mijn woonst in Engeland maar ondertussen blijf ik wel trainen want binnen een maand wacht het EK in Hamburg.’
Edwin MARIËN
