De Grote Tinne Gilis-show, zilver voor turners en korfballers
ANTWERPEN – Bart Swings mag dan de meest verdienstelijke mannelijke Belgische atleet geweest zijn op de Wereldspelen, bij de vrouwen was dat zeker Tinne Gilis. In Birmingham waren er weinigen die hun sport zo domineerden als zij deed in het squash. Op de laatste dag waren er ook nog zilveren ‘Antwerpse’ medailles weggelegd voor de mannelijke turners en het korfbalteam. België mag terug kijken op onvoorstelbaar geslaagde Spelen. In de medaillestand eindigen ze op een zevende plaats wat nog nooit gezien is: elf keer goud, viermaal zilver, vijf keer brons en ontelbare top acht-plaatsen. Duitsland was het succesvolste land voor de Verenigde Staten en Oekraïne.
Het squashtornooi van Tinne Gilis (zie foto) uit Geel, geboren in Mol, verliep als een sprookje. Het nummer veertien van de wereld was naar Birmingham gekomen als vervangster van haar geblesseerde zus Nele. Ze verloor geen enkele set. Eerst moest de Canadese Niki Todd eraan geloven, vervolgens de Amerikaanse Marina Stefanoni, in de halve finales de Française Coline Aumard en tenslotte in de finale de Britse Luyc Breecroft, het nummer 77 op de wereld en dus zeker een haalbare kaart.
Tinne Gilis behoort tot een sportief gezin. Naast haar zus heb je ook nog broer Jo. Ook hij werd squashkampioen bij de jeugd maar koos uiteindelijk voor voetbal. Hij speelde bij OH Leuven en momenteel bij Heistse.
Tinne: ‘‘Als ik me zelf zou beschrijven zou ik zeggen: sociaal, sportief, enthousiast. Mijn tante en nonkel hadden een squashclub en ons mama gaf daar altijd les . Ik en Nele gingen twee keer per week mee . Toen waren we vijf-zes jaar. Squash zijn we altijd blijven doen naast andere sporten zoals tennis, atletiek, turnen. Maar squashen was de sport die we heel graag deden. Nu zijn we uiteraard blij dat we daarvoor hebben gekozen.’
‘Ik ben in het verleden vaak vergeleken met mijn zus. Als junior bijvoorbeeld. Mensen kwamen me dan wel eens vragen of ik later in de voetsporen van haar zou stappen. Ik stond er niet altijd bij stil maar op die manier voelde ik constant druk omdat ik vond dat ik het even goed moest doen als zij. In dat opzicht heb ik diep gezeten. Het is niet leuk om altijd vergeleken te worden. Nu heb ik het een plaats kunnen geven. Ik ben mijn eigen weg opgegaan. Ik ben naar Engeland verhuisd terwijl zij in Nederland woont.’
‘Ik heb het nooit erg gevonden dat ik veel moest opofferen voor mijn sport. Naar feestjes gaan was bijvoorbeeld was uit den boze. Ik heb er nooit echt spijt van gehad omdat ik zo graag squash. Ik speel squash omdat ik het graag doe, niet omdat het moet. Als ik wil gaan feesten met mijn vrienden dan doe ik dat ook. We hebben immers af en toe weleens rustperiodes nodig.’
‘Ik vind het jammer en echt frustrerend dat squash zo weinig media-aandacht krijgt. Squash is een heel fysieke en mentale sport. Je moet in zoveel dingen goed zijn om een goede squasher te kunnen worden. Hopelijk gaat de squashwereld in de toekomst wat groter worden en zal de pers wat aandacht voor ons hebben. Misschien dat het lukt indien het een olympische sport zou worden. Vorig jaar heeft Dunlop met mij contact opgenomen. Ik was direct heel enthousiast met wat ze mij voorstelden.’
‘Eén van mijn grootste doelen was de top twintig behalen. Daar ben ik al heel blij om. In 2019 haalde ik top zestien van het wereldkampioenschap in Caïro. Daar was ik heel trots op. Bovendien speelden we tussen de pyramiden wat een unieke ervaring was. Dat was het hoogtepunt uit mijn carrière tot nu toe. Nummer één van de wereld worden is mijn ultieme droom. Nu sta ik veertiende. Mijn volgende doel is dus top tien om dan rustig door te groeien.’
‘Ik en mijn zus zijn de enige twee professionele speelsters in België. Squash is er nog altijd een kleine sport. Je kan het niet vergelijken met Engeland en Frankrijk. Wij proberen daar verandering in te brengen. Hopelijk kunnen wij jongeren inspireren om ook een racket vast te nemen. Nele is beter dan ik. We kennen elkaars spel door en door. Mentaal is het niet makkelijk wanneer ik weet dat ik weer eens tegen mijn zus moet spelen. Fysiek is zij beter dan ik. Zij kan uren blijven doorgaan. Ons spel is totaal verschillend. Ik zal meer aanvallen op momenten dat het kan terwijl Nele je meer fysiek kan breken.’
ZILVER VOOR MANNELIJKE TURNERS
Terwijl de Belgische meisjes in het turnen per ploeg – zonder Antwerpse inbreng – goud behaalden – moesten de mannen tevreden zijn met het zilver. Tegen het ongenaakbare Groot-Brittannië waren ze kansloos. Eén van de vier teamleden is Jonas Raus uit Boom, lid van Gymfinity .
De vier kwamen eerst in actie tijdens de kwalificaties met een balans- en tempooefening. Daarin eindigden ze tweede en derde, voldoende voor een plaats in de finale waar we de vier beste teams in actie zagen met hun combined oefening.Tijdens het afgelopen WK in Baku pakten ze de wereldtitel in de balansfinale, werden ze vice-wereldkampioen tempo en waren ze goed voor brons met hun combined-oefening. Samen met hun teamgenoten werden ze wereldkampioen in de teamcompetitie. De World Games vormt voor deze gymnasten het hoogtepunt uit hun acrocarrière.
Jonas en zijn maats keken uit naar de Wereldspelen. ‘Ons gevoel in drie woorden is: euforisch, onbeschrijflijk en gefocust. We waren zeer euforisch om naar de World Games te vertrekken, maar tegelijkertijd moesten we ook onze focus bewaren. De voorbije weken droegen wij zo goed mogelijk zorg voor onszelf. We probeerden ook om zo efficiënt mogelijk te trainen zodat we er het maximale uit konden halen. Onze top-balans-oefening werd speciaal voor de Wereldspelen ingestudeerd.’
Nu het dient gezegd, door de afwezigheid van de Russen en de Wit-Russen lag de weg naar een medaille wat meer open. ‘Het is natuurlijk een zeer spijtige situatie. We vinden het jammer dat ze niet meededen want we vergelijken ons altijd graag met de besten.’
Jonas is 21. Zijn teamgenoten zijn vijftien, achttien en 23. Hij studeert event- en projectmanagement aan de Artevelde Hogeschool. Hij traint wekelijks 28 uur in het Topsportcentrum in Gent. Jonas was een laatbloeier. Pas tien jaar geleden sloot hij zich aan bij Volharding Boom. ‘Daarvoor was ik een fervent zwemmer. Ik vind dat ook een zeer toffe sport, maar wat saai en ik zocht meer uitdaging. Na een proefles bij Volharding koos ik niet voor het toestelturnen maar voor acro.’
Tijdens de finale toonde het Belgische kwartet enkele originele, perfect gesynchroniseerde, oefeningen. Hun oefening was origineel maar net niet goed genoeg om de Britten (29.890) van het goud te houden. Oekraïne (28.180) werd derde. België totaliseerde 29.360 punten. Israël was de vierde finalist.
DUBBELE OPDRACHT VOOR VINCENT BIERINCKX
Vincent Bierinckx uit Geel werd zesde in de duatlon. De duatlon bij de mannen in Birmingham leek op een heruitgave van het WK duatlon in Targu Mures, met de Belgen alweer goed mee in de aanval, maar dat werd opnieuw niet beloond met medailles.. Het goud én zilver gingen naar Frankrijk met Maxime Hueber-Moosbrugger die won voor Benjamin Choquert. Deze keer geen clean sweep voor Frankrijk met dank aan een verrassende Mexicaan.
Hoewel de start met 30 minuten uitgesteld werd en de temperaturen stevig opliepen, kende de wedstrijd bij de mannen wel een vlekkeloos verloop. De drie Belgen zaten al in de eerste run van tien kilometer goed mee vooraan en legden samen met de Fransen een hoog tempo op. Zo kregen we in de 40 kilometer fietsen een kopgroep van zeven met Arnaud Dely, Angelo Vandecasteele en Vincent Bierinckx en de Fransen Guerbeur, Chouqert en Hueber-Moosbrugger en de verrassende Mexicaan Victor Emmanuel Zambrano.
Maxime Hueber-Moosbrugger en Nathan Guerbeur trokken samen met Vincent Bierinckx in de slotfase in de aanval, maar de Kempenaar moest met krampen afhaken. Wereldkampioen Guerbeur pakte verrassend genoeg naast de medailles. Het goud was voor Maxime Hueber-Moosbrugger, die in Targu Mures op het WK ook al brons pakte.
Je acht het niet voor mogelijk maar enkele uren later moest Bierinckx opnieuw aan de slag, dit keer met Lotte Claes in de gemengde aflossing. Ze vormden het tweede Belgische team en legden beslag op een meer dan verdienstelijke vierde plaats op 1’35” van de winnaars. We kunnen wel degelijk spreken over een constante prestatie want een hele wedstrijd lang liepen en fietsten ze op die plek. België 1 (Dely/Ricour) behaalde het zilver. Goud en brons waren voor de Franse teams.
Maurine Ricour won eerder al goud in de individuele duatlon. Om meer landen de kans te geven om deel te nemen aan de Mixed Team Relay kiest de duatlonsport ervoor om teams van één vrouw en één man samen te stellen die elk twee keer racen, anders dan de Mixed Team Relay met vier atleten in de triatlon.
Normaal zouden Angelo Vandecasteele en Maurine Ricour de eerste Belgische ploeg vormen, maar Vandecasteele kampte met een kleine blessure en op doktersadvies werd besloten om hem niet te laten starten. Daardoor schoof Arnaud Dely op naar de eerste ploeg om opnieuw team te vormen met Maurine Ricour, met wie hij onlangs goud veroverde op het WK 2×2 Mixed Team Relay in Targu Mures.
NEGENDE KEER ZILVER VOOR RED DIAMONDS
De traditionele korfbalfinale was een maat voor niets. Oranje overklaste de Red Diamonds van bij de aanvang en dat zou 40 minuten lang zo duren. De allereerste doelpoging kwam op naam van Julie Caluwé maar vanaf dan was het enkel Holland troef. Pas halfweg het eerste kwart kon Amorgaste de eerste Belgische treffer aantekenen en zo voor 3-1 zorgen. Bij dat ene doelpunt bleef het tijdens het eerste kwart zodat bij een 7-1-stand even gerust mocht worden.
In het tweede kwart boden de Belgen ietsje meer weerstand maar echt veel zoden bracht dat niet aan de dijk. Seys en Amorgaste scoorden zelfs kort na elkaar (8-2 en 8-3) en de ingevallen Struyf deed dat voor de rust maar die werd bereikt bij een 11-4 stand zodat toen al duidelijk werd wie met goud en wie met zilver terug naar huis zou mogen.
Na de herneming waren de Belgen iets schotvaardiger met korven van Seys, Pauwels, Struyf en Caluwé maar de Nederlanders waren dat ook zodat bij een 18-8 stand kon begonnen worden aan de laatste tien minuten van een slopend tornooi, waarbij de wedstrijd van gisteren tegen Chinees Taipe nog wel in de Belgische benen zal gezeten hebben. Amorgaste (3) en Seys zorgden er in het slotkwart voor dat de kloof uiteindelijk niet al te groot was, wetende dat de korfbalburcht Nederland voor eeuwig en altijd onveroverbaar lijkt. In de slotfase kreeg iedereen nog speelgelegenheid, zowel langs Belgische als Nederlandse kant. Ook de afscheidnemende Julie Caluwé, Jari Hardies en Brent Struyf kregen een symbolische applausvervanging. De 23-12 eindstand stond al twaalf minuten voor het eindsignaal op het bord.
Het was de negende keer dat België zilver behaalde. Nederland nam tien (op tien) keer goud. De Belgen scoorde twaalf keer uit 67 pogingen, de Nederlanders lukten 23 op 87.
België speelde met Julie Caluwé (Kontich /1), Kian Amorgaste (Wommelgem /5), Jari Hardies (Borsbeek), Lennert Impens, Saar Seys (3), Amber Engels (Putte), Lars Coutens, Lisa Pauwels (Antwerpen /1). Wissels: Jordan De Vogelaere (Loenhout), Shiara Driesen (Hoboken), Brent Struyf (Kalmthout /2), Lisa Pauwels (Antwerpen), Lauren Denis, Cédric Schoumacker (Hoevenen).
Edwin MARIËN
Foto FB
