Bart De Wever: ‘Pluralistische beweging bewaarde de vrede in dit land’
ANTWERPEN – Op 21 juli viert België haar nationale feestdag. Over het hele land vinden er festiviteiten plaats om te herdenken dat Leopold I op 21 juli 1831 de eed aflegde als eerste koning der Belgen. Het is een traditie die standhoudt sinds 1890.
Ooit was het anders. Vanaf 1831 riep men de Glorieuze Septemberfeesten in het leven: elk jaar vierde België van 23 tot 26 september feest om terug te denken aan de overwinning op het Nederlandse leger. In 1880 waren de relaties tussen België en Nederland niet meer zo onhartelijk als een halve eeuw eerder. Koning Leopold II besloot een nieuwe datum te zoeken voor de nationale feesten, kwestie van ze niet meer zo anti-Nederlands te doen overkomen.
Voortaan sprak men over de Augustusfeesten: 16 augustus werd de officiële nationale feestdag. De bevolking vond deze beslissing echter maar niets: in augustus was er immers geen historische gebeurtenis om te herdenken. Na amper tien jaar werden de Augustusfeesten dan ook afgevoerd. Bij de keuze van een nieuwe nationale feestdag werd er ditmaal niet lukraak een datum gekozen maar wel een datum met een historische betekenis: 21 juli.
Jaarlijks houdt de stad Antwerpen naar aanleiding van de Nationale Feestdag een herdenkingsplechtigheid. Daarop worden de offers herdacht die alle strijders, en in het bijzonder die uit Antwerpen, brachten tijdens Wereldoorlog I en II. Om 10 uur werd in de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal het traditionele Te Deum gezongen onder leiding van bisschop Johan Bonny. Vervolgens was er de bloemenhulde in het stadspark aan het monument van de gesneuvelden, voorafgegaan door de gelegenheidstoespraak van burgemeester Bart De Wever (N-VA). Het thema van de viering was pluraliteit.
De Wever: ‘Het is een deugdzame gedachte om op een dag als deze tijd te maken voor reflectie. Het standbeeld hier herinnert ons aan de verschrikkelijke dingen die in het verleden zijn gebeurd. Maar ook aan de daadkracht die Antwerpen op de wereldkaart heeft gezet. Iedereen die daaraan heeft bijgedragen verdient ons respect. Jammer genoeg hebben wij de juiste lessen nog steeds niet geleerd. 75 jaar na de tweede Wereldoorlog staat de wereld opnieuw in brand. De oorlog in Oekraïne maakt ons angstig.’
‘Tijdens de voorspoedige jaren na de WO II leefden wij op een roze wolk. Alles kon en moest plots. Het paradijs leek binnen handbereik. Vandaag vertoont het roze behang van dat paradijs scheuren. Ook in ons land is er geen samenhang meer. Het is de verdienste van de pluralistische beweging dat we in dit land al jaren op een vreedzame manier met elkaar samenleven. Maar pluralisme moet mogelijk zijn. Er loopt al teveel mis. Mensen die in het onderwijs staan zijn naast leraars ook psychologen. Simone Veil, filosofe en ooit voorzitter van het Europees parlement, wees in haar boek op het belang van zich geboren voelen in het geloof van een gemeenschap, een volk. We mogen verschillende mensenrechten hebben gekregen, maar we vergeten naar de verplichtingen te zien. Hoezeer wij ook van elkaar verschillen, samen moeten wij op zoek gaan naar manieren om vrij te zijn. De elf miljoen mensen in dit land mogen niet verworden tot cultuurpessimisten maar moeten hiervoor samen aan de slag gaan.’
Edwin MARIËN
