Astrid Van Breedam (Schoten): ‘Heuvelachtig parcours ligt me, modder was er teveel aan’
HEIZEL – Astrid Van Breedam is 51ste geworden tijdens het EK veldlopen voor U20 in het park van Laken. Niet echt een prestatie om veel krantenpagina’s mee te vullen, denk je dan maar vergeten we niet dat de atlete uit Schoten één van de jongste deelnemers was uit het hele veld. Het zwaartepunt van haar seizoen situeert zich in de zomer al vind ze de cross best wel ‘leuk’.
‘De bedoeling was om gewoon rustig mee te starten, te kijken naar wat de anderen deden en dan zoveel mogelijk proberen mee te gaan. Tijdens de passages bergaf probeerde ik dan wat mensen in te halen. Door de modder ging het niet echt zo soepel. Het viel echt wel tegen. Ik had beter verwacht maar het is mijn eerste kampioenschap op dit niveau met zoveel mensen die een pak ouder zijn.’
‘Wanneer ik volgend jaar opnieuw mag aantreden dan probeer ik beter te doen. Het parcours zelf, voortdurend bergop-bergaf – ligt me wel maar die modder speelde me parten. Je vindt je grip niet, je moet constant op je limiet lopen. Je hebt geen kans om een beetje te recupereren en wat plaatsen in te halen. Ik heb voor deze cross wel wat meer bergop getraind maar in de modder bergop lopen is nog iets anders dan op een droog parcours.’
‘Mijn voorbereiding was optimaal. Het is nu zaak om eerst dit crossseizoen nog te overleven. Tegen het einde van de kerstvakantie ga ik – samen met een paar andere Belgische atleten – nog naar Spanje voor een cross in Elgoibar, en nadien is het focussen op de steeple en de tijden die ik daar kan lopen. Daarna zien we wel.’
‘Ik denk inderdaad al wel een beetje aan het zomerseizoen. Ik kijk wat ik nu al kan doen. Ik vind cross leuker dan de piste. Het is wat meer ravotten en genieten. Je wordt er wel een stuk vuiler van maar dat hoort er bij. Straks neem ik een goed douchke en dan is alles weer in orde. Tijdens de zomer hoop ik te kunnen presteren op het WK al ken ik de limieten nog niet echt goed. Mijn eerste doel is mijn tijden verbeteren.’
‘Ik woon in Schoten maar ik train bij AC Lierse. Ik ben begonnen als vijfjarige op de atletiekpiste in Schoten. Nadat ik was gaan tennissen ging ik daar altijd een rondje lopen. Op de duur kreeg ik de smaak te pakken en ben ik mee gaan lopen met mijn papa. Voor ik het wist nam ik ook deel aan crossen. Pas vorig seizoen ben ik gestart met aan atletiek te doen in de zomer, op de piste.’
‘Bedoeling was om af en toe eens een wedstrijdje mee te pikken om de snelheid te onderhouden. Dit jaar zijn we er voor gegaan zonder echt een doel voor ogen te hebben. Vorig jaar had ik dat wel. Toen wilde ik de limiet lopen op de 1 500 meter maar dat is zwaar tegengevallen. Dat wilde ik niet nog eens meemaken.’
‘Lopen zit heel hard in de familie: mijn neven doen het allemaal – al zijn dat spurters – en mijn papa (Filip) liep ook. Nu nog neemt hij deel aan triatlons. Het is wel leuk dat ik samen met hem kan trainen. En nadien zijn mijn jongere nichtjes ook begonnen. Toch wel aangenaam dat iedereen in het loopwereldje zit. Mijn neven trainen in Brabant, mijn nichtjes bij ABES Edegem en nog een andere neef in Nederland.’
‘Op lange afstand ben ik dus de beste in de familie. Dat ligt me sowieso meer dan de kortere nummers. Die snelheid kan ik zeker gebruiken tijdens het winterseizoen. Tijdens de zomer leg ik de focus op de steeple. Er zijn heel weinig atleten in België die daarvoor kiezen. Dat is wel jammer. Ik kan nooit eens een wedstrijd tegen een concurrente lopen. Meestal starten er een vijftal atleten en ligt het veld al meteen ver uit elkaar. Dat is niet plezant. Gelukkig begint er wat meer aandacht te komen. Eline Dalemans bijvoorbeeld legt zich er ook op toe, maar zij loopt – als seniore – de 3 000 meter steeple.’
Edwin MARIËN
